Czynniki ryzyka wczesnej zamieralności zarodków u loch

Dr Tijs Tobias ukończył studia weterynaryjne na Uniwersytecie w Utrechcie, w Holandii, w 2003 roku. Od 2003 r. do 2007 r. prowadził praktykę weterynaryjną, a następnie był wykładowcą na Uniwersytecie w Utrechcie.

Od 2011 roku jest rezydentem programu ECPHM. W 2012 roku uzyskał stopień magistra, a w 2014 roku – stopień doktora nauk weterynaryjnych.Od 2014 roku pracuje na Uniwersytecie w Utrechcie na stanowisku profesora nadzwyczajnego

Wczesne zamieranie zarodków może być powodem rodzenia się mało liczebnych miotów i/lub powtórek rui, jeśli do przerwania przebiegu ciąży doszło między pojawieniem się pierwszego sygnału zarodkowego (około 12. dnia ciąży), a skostnieniem szkieletu (około 35 dnia ciąży) (1-3). W konsekwencji wczesna śmierć zarodków w tym momencie rozwoju będzie skutkować większą częstością powtórek rui w stadzie. Interwał między inseminacją a pojawieniem się rui będzie wynosił między 24 i 56 dni (1).

W weterynaryjnej literaturze klinicznej dotyczącej wczesnego zamierania zarodków wymienia się cały szereg czynników ryzyka (np. system utrzymania, zagęszczenie zwierząt, wielkość grup itp.), które zostały określone na podstawie badań epidemiologicznych i nie wyjaśniają bezpośrednio skutków określonego czynnika. Często wymienia się stres jako bezpośrednią przyczynę zaburzeń w rozrodzie (4). Większość czynników ryzyka jest związana z wywoływaniem stresu u loch, który może wyjaśniać przyczynę wczesnej śmierci zarodków. Termin „stres fizyczny” będzie używany w niniejszej publikacji w odniesieniu do sytuacji długotrwałego podwyższenia poziomu kortyzolu.

W szeregu przeprowadzonych badań wykazano, że długotrwałe podwyższenie poziomu kortyzolu może oddziaływać na funkcjonowanie układu podwzgórzowo-przysadkowego, wpływając na przeżywalność zarodków (4). Hormon luteinizujący (LH) jest ważny dla produkcji/uwalniania progesteronu przez ciałko żółte. Sekrecja LH jest osłabiana przez kortyzol nie tylko w sposób pośredni, na skutek hamowania syntezy i ...