Znaczenie ekonomiczne kryptosporydiozy – cz. II

Leki przeciw kryptosporydiozie

Leczenie klinicznej kryptosporydiozy wymaga zastosowania terapii objawowej (w szczególności uzupełnienia utraty wody, energii i elektrolitów), a także zastosowania leków przeciwkryptosporydowych w celu jak najszybszego zatrzymania rozmnażania pasożytów w błonie śluzowej jelit. Wykazano jednak, że tylko nieliczne związki mają wystarczający wpływ na C. parvum, a jeszcze mniej jest dopuszczonych do stosowania u zwierząt. Należy wziąć pod uwagę, że choroba kliniczna wystąpi tylko wtedy, gdy pasożyt zakończył już większość cyklu życiowego.

Halofuginon jest dopuszczony do stosowania w metafilaktyce i leczeniu kryptosporydiozy bydła w Europie. Powinien być stosowany doustnie codziennie przez 7 dni (100 μg/kg m.c./dzień). Halofuginon należy podać natychmiast (w ciągu 24 godzin) po wystąpieniu zdiagnozowanej choroby. W praktyce takie leczenie często rozpoczyna się zbyt późno, aby było skuteczne w przypadku samoograniczającego się patogenu (Silverlas et al., 2009). Jeśli kryptosporydioza została zdiagnozowana jako problem zdrowotny stada, leczenie narażonych cieląt należy rozpocząć odpowiednio wcześnie, tj. w ciągu 24 do 48 godzin po urodzeniu, aby zatrzymać cykl życiowy pasożyta, zanim zmiany chorobowe staną się patogenne i rozpocznie się wydalanie oocyst. Zmniejszy to częstość występowania biegunki, a także zmniejszy skażenie środowiska potencjalnie odzwierzęcym patogenem (Keidel i Daugschies, 2013). W kontrolowanym placebo badaniu terenowym obejmującym 152 cielęta ssące, które codziennie poddawano metafilaktycznemu leczeniu przeciwko kryptosporydiozie za pomocą sulfadymidyny lub halofuginonu przez tydzień, halofuginon skutecznie zmniejszał wydalanie oocyst i poprawiał stan zdrowia leczonych zwierząt, podczas gdy sulfadymidyna nie miała wpływu na Cryptosporidium (ryc. 1).

Jednak odpowiedź na leczenie terapeutyczne jest niepewna, a halofuginon jest znany jako stosunkowo toksyczny i wymagający dokładnych dawek (Silverlas et al., 2...