Zoonozy zwierząt egzotycznych

Zwierzęta egzotyczne stają się coraz popularniejsze wśród właścicieli. W związku z tym ryzyko przeniesienia choroby odzwierzęcej jest bardzo realne.

„Egzotyczne” zwierzęta domowe, do których możemy zaliczyć małe ssaki (szczur, świnka morska, mysz, szynszyla, jeż, myszoskoczek itd.), ptaki (amazonka niebieskoczelna, księżniczka Walii, kanarek, papuga falista itd.), gady (boa dusiciel, pyton tygrysi, jaszczurka trójpasiasta itd.), płazy (ropucha aga, rzekotka wdzięczna, drzewołaz karłowaty itd.), ryby (karp koi, pielęgnica, drętwa itd.) i bezkręgowce (modliszka różowopręga, pluskolec pospolity, szarańcza wędrowna itd.), zastępują psy i koty, jako zwierzęta trzymane w domu do towarzystwa (1, 2). Trend szczególnie widoczny jest w gabinetach weterynaryjnych i sklepach zoologicznych. Na giełdzie zwierząt „egzotycznych” każdy za kilkaset złotych może stać się właścicielem jeża pigmejskiego, ptasznika czy aleksandretty obrożnej. Świnka morska skinny, szczur dumbo czy chomik dżungarski nie są już „wyjątkowym zjawiskiem” w zakładach leczniczych dla zwierząt. Dla Polski nie ma danych liczbowych, natomiast szacuje się, że w Ameryce Północnej żyje ponad 30 milionów zwierząt egzotycznych (2-4). W związku z powyższym ryzyko przeniesienia choroby odzwierzęcej jest bardzo realne.

Specyfika warunków utrzymania oraz szczegółowa wiedza dotycząca zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób zwierząt „egzotycznych” wymagają od lekarzy weterynarii odpowiednich umiejętności. Hodowcy, w poszukiwaniu pomocy weterynaryjnej, zwracają się do specjalistów. Szczególnie właśnie na tych lekarzach spoczywa obowiązek szeroko rozumianego uświadamiania właścicieli zwierząt „egzotycznych” o ryzyku chorób odzwierzęcych.

Lekarze weterynarii powinni zachęcać opiekunów „egzotyków” do informowania o tym fakcie swoich lekarzy – szczególnie w przypadku występowania u nich lub u innych członków rodziny trudno leczących się chorób o nieznanej etiologii. Jednak lekarze medycyny ludzkiej często „prze...