Diety w chorobach przewodu pokarmowego

Diety o zwiększonej strawności

W chorobach przewodu pokarmowego często dochodzi do upośledzonego wchłaniania substancji odżywczych. Zazwyczaj wynika to z uszkodzenia nabłonka, ze skrócenia kosmków oraz spłycenia krypt jelitowych. Dodatkowo patogeny, produkując określone metabolity, mogą zaburzać wzrost i rozwój właściwej mikroflory przewodu pokarmowego.

Dlatego równie istotne, jak dostarczenie łatwostrawnych, łatwo wchłanialnych substancji odżywczych w umiarkowanej ilości, jest ponowne zasiedlenie przewodu pokarmowego korzystną dla organizmu mikroflorą lub dostarczenie takich składników w diecie, które umożliwią ten wzrost (włókno prebiotyczne).

Powyższy model diety (wysoko strawna, umiarkowanie bogata w substancje odżywcze i dodatki funkcjonalne) jest najbardziej popularnym typem tzw. „diety jelitowej”. Wysoka strawność poszczególnych substancji odżywczych (strawność białka: > 87%; tłuszczu i węglowodanów: > 90%) oraz niski udział włókna (< 5% s.m. mieszanego typu włókna) powodują, że dieta ta jest również określana jako nisko- lub małoresztkowa (1, 2).

Głównym źródłem białka diety jest białko pochodzenia zwierzęcego, najczęściej w postaci: mięsa ssaków, ptaków i ryb (jagnięcina, drób, ryba), produktów pochodzenia zwierzęcego i jaj. Stwierdzono bowiem, że przyswajalność substancji odżywczych ze świeżego mięsa jest wyższa niż z mączek (1). Dodatkowo jego udział ma również pozytywny wpływ na teksturę, a więc i pośrednio na smakowitość diety, choć w standardowych testach preferencji istotnych różnic nie stwierdzono.

Węglowodany w dietach jelitowych powinno się odpowiednio rozdrabniać i poddane obróbce termicznej (ugotowane, ekstrudowane) w celu poprawy ich strawności.

W badaniach z wykorzystaniem różnych źródeł skrobi zaobserwowano, że psy bardzo dobrze trawią tę pochodzącą z kukurydzy, ryżu, jęczmienia czy pszenicy. Trudniej tolerowana jest skrobia z ziemniaków czy tapioki – skrobie te wymagają dłuższej obróbki termicznej w procesi...