Giardioza gryzoni

Cykl rozwojowy i inwazjologia

Do zakażenia żywiciela dochodzi w momencie spożycia cysty z zanieczyszczoną wodą lub rzadziej z pokarmem albo poprzez bezpośredni kontakt fekalno-oralny (np. koprofagia). Dawka inwazyjna zależy od gatunku żywiciela. U myszy i chomików do wywołania inwazji wystarczy podanie per os 10 do 25 cyst, a u osobników osłabionych chorobę może spowodować połknięcie już nawet pojedynczych form dyspersyjnych. Cysty w środowisku żołądka i dwunastnicy pod wpływem spadku kwasowości (pH 1,3-2,7) ulegają procesowi ekscystacji, uwalniając dwa trofozoity, które lokalizują się na powierzchni enterocytów, głównie w środkowej części jelita czczego oraz w drogach żółciowych i przewodach wyprowadzających trzustki. Sam proces uwolnienia trofozoitów z cysty jest dość szybki i w optymalnych warunkach w hodowlach in vitro zajmuje około 10 min.

Trofozoity namnażają się poprzez podział podłużny. Pod wpływem alkalizacji treści jelita (wyrzut żółci) przechodzą ponownie w postać cysty poprzez zjawisko encystacji. Pierwsze cysty pojawiają się w kale w okresie pomiędzy 3. dniem a 3. tygodniem po zarażeniu i są następnie wydalane przez kilka dni, do kilku miesięcy. Siewstwo cysty stwierdza się zarówno u zwierząt z objawami, jak i bez objawów klinicznych. U zwierząt zakażonych eksperymentalnie zwykle pierwsze objawy (o ile występują) stwierdzano w momencie rozpoczęcia wydalania cyst. Większość źródeł podaje, że cysty Giardia spp. są inwazyjne już w momencie wydalania ich z kałem do środowiska, jednak kompletny proces encystacji trwa około 26 godzin, dlatego przy krótkim czasie pasażu treści jelitowej u gryzoni, zwłaszcza u osobników z intensywną biegunką, w kale obserwuje się również trofozoity, jednak uważa się, że nie stanowią one formy inwazyjnej i nie mają znaczenia inwazjologicznego.

Cysty mogą przetrwać w chłodnych i wilgotnych warunkach nawet do 3 miesięcy. Wysokie temperatury i bezpośrednie działanie promieni słonecznych szybko inaktywuje cysty, co ...