Giardioza gryzoni

Występowanie

Spośród wielu znanych żywicieli gryzonie uważane są za znaczący czynnik ryzyka szerzenia się giardiozy w środowisku, przyczyniający się do skażenia żywności, wody i gleby. Inwazja występuje zarówno wśród gryzoni hodowlanych, jak i w populacji wolnożyjącej. Swoiste dla gryzoni gatunki G. cricetidarum, Giardia muris i Giardia microti wykazują zróżnicowanie do preferowanych żywicieli. G. microti jest głównie pasożytem sylwatycznych gryzoni z rodziny Cricetidae, takich jak norniki i piżmaki, podczas gdy G. muris jest izolowana przede wszystkim od synantropijnych gryzoni z rodziny myszowatych (Muridae), takich jak mysz domowa czy szczur domowy (3, 12-15).

Ze wszystkich stwierdzonych do tej pory przedstawicieli rodzaju Giardia występujących u gryzoni najbardziej oligoksenicznym pasożytem wydaje się być G. cricetidarum, u którego zakres żywicieli jest najwęższy i ogranicza się tylko do przedstawicieli rodziny chomikowatych (Cricetidae). Notowane u przedstawicieli Rodentia zarażenia G. duodenalis stanowią zagrożenie transmisji miedzygatunkowych, a potwierdzone molekularnie występowanie patogennych dla ludzi genotypów A i B stanowi realne zagrożenie dla zdrowia publicznego (7-10).

Gryzonie wydają się istotnym rezerwuarem inwazji, aczkolwiek szczegółowe dane dotyczące ekstensywności znacząco różnią się od siebie w zależności od badanych populacji. Najwyższą intensywność stwierdza się w populacji zwierząt laboratoryjnych. Wśród szczurów i myszy intensywność inwazji może sięgać 96-100%, na co z pewnością mają wpływ zagęszczenie zwierząt w boksach, klatkach oraz powszechna u gryzoni koprofagia. W środowisku naturalnym ekstensywność inwazji nie jest aż tak wysoka. Badania przeprowadzone w Niemczech na dzikich przedstawicielach trzech rodzajów rzędu Rodentia wykazały następującą prewalencję giardiozy: Apodemus – 16%; Microtus – 31%; Myodes – 52% (15).

Z kolei wśród szynszyli trzymanych na fermach futerkowych w Rumuni inwazję wykryto u 55,7% badanyc...