Zwichnięcie rzepki u psów małych ras

Wśród różnych problemów ortopedycznych psów małych ras zwichnięcie rzepki diagnozowane jest dość powszechnie. Są rasy, których problem ten dotyka szczególnie często, np.: yorkshire terrier, papillion, mops, ratler, chihuahua, maltańczyk itp. W etiologii zwichnięć u psów małych czynniki dziedziczne przeważają nad urazowymi, W literaturze z tego zakresu zwichnięcie wrodzone nazywane bywa także nawykowym. W obrazie klinicznym przeważa zwichnięcie na stronę przyśrodkową i problem ten stwierdza się w 75-80% przypadków W pozostałych rzepka ulega zwichnięciu na stronę boczną. U 20-25% psów problem jest obustronny. U niektórych psów problemowi z rzepką towarzyszy uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego. Szczególnie często dotyczy to psów w średnim wieku, u których wcześniej występowało zwichnięcie rzepki 1-2 stopnia (1, 2, 3).

Rzepka jest trzeszczką znajdującą się w rozścięgnie mięśnia czworogłowego, którego przyczep dalszy umocowany jest na guzowatości kości piszczelowej. Dla prawidłowego i stabilnego posadowienia rzepki w bloczku kości udowej spełnionych musi być kilka warunków. Czynnikami sprzyjającymi zwichnięciu rzepki są:

nieprawidłowe położenie guzowatości kości piszczelowej z przesunięciem jej w kierunku przyśrodkowym lub bocznym względem osi długiej kończyny;nieprawidłowo wykształcony bloczek kości udowej (skośny względem osi długiej kończyny);nieprawidłowo wykształcone grzebienie bloczka kości udowej;nieprawidłowa głębokość bloczka kości udowej, jego płytkość, brak bloczka lub nawet wypukłość; rotacja kości piszczelowej;koślawość lub szpotawość kości udowej lub piszczelowej prowadzące do załamania osi długiej kończyny (1, 2, 3, 4, 5).

Scharakteryzowano 4 stopnie zwichnięć rzepki (3, 4). Podział według Singletona porządkuje problem w następujący sposób:

Stopień pierwszy: rzepka posadowiona jest w bloczku kości udowej, choć z użyciem niewielkiej siły, przy wyprostowanym stawie kolanowym możliwe jest jej zwichnięcie. Przy zgięciu stawu kolan...