Zastosowanie leków przeciwarytmicznych klasy III wg Vaughana-Williamsa u psów

Do lat 90. ubiegłego wieku leki antyarytmiczne stanowiły podstawowy element terapii antyarytmicznej, zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Jednak w czasie minionego ćwierćwiecza wyniki badań klinicznych przeprowadzonych u ludzi oraz rozwój inwazyjnych technik leczenia zaburzeń rytmu serca ograniczyły rolę tzw. leków błonowych, wpływających na czynność kanałów jonowych błon komórkowych. Większość leków została wyeliminowana z różnych powodów z codziennego stosowania u ludzi, a tym samym został istotnie ograniczony dostęp do tych leków w medycynie weterynaryjnej.

Spośród leków antyarytmicznych swoje miejsce w praktyce klinicznej mają do dziś niektóre leki zaliczane do klasy III zgodnie z klasyfikacją Vaughhana-Williamsa. Podstawowy mechanizm działania tej grupy leków prowadzi do wydłużenia fazy repolaryzacji potencjału czynnościowego kardiomiocytów poprzez blokowanie kanałów potasowych. Leki zaliczane do tej grupy często mają szereg innych działań, np. hamują również kanały sodowe czy wapniowe, jak i receptory adrenergiczne.

Zaletą leków tej grupy jest możliwość stosunkowo bezpiecznego stosowania ich u ludzi i zwierząt z organicznymi chorobami serca, np. kardiomiopatiamii. Do tej grupy leków zaliczane są dostępne na rynku polskim:

amiodaron, sotalol, dronedaron, a także ibutilid i dofetilid dostępne w USA (tab. 1).

Cały szereg substancji mających właściwości tej klasy leków znajduje się w trakcie badań klinicznych. Spośród nich najbliżej rejestracji jest azimilid.

Tab. 1. Leki klasy III wg Vaughana-Williamsa