Zasady prawidłowego poskramiania papug

Papugi wybitnie ukrywają objawy choroby. Umiejętność ta (ang. masking phenomenon) jest podyktowana instynktem przetrwania. W naturze papugi stanowią niższe ogniska łańcucha pokarmowego. Osobnik przejawiający cechy choroby zostałby natychmiast zauważony przez drapieżniki. W związku z tym papuga instynktownie przesuwa moment wystąpienia objawów klinicznych do chwili, w której stopień zaawansowania choroby często jest już na tyle poważny, że jej organizm nie jest w stanie kompensować skutków stanu zdrowia (4). Niestety, dla właścicieli oznacza to często zbyt późną decyzję o wizycie w gabinecie weterynaryjnym, dla lekarza znacznie utrudnione postępowanie diagnostyczne, a dla papugi często mniejsze szanse na przeżycie. Gdy zatem właściciel papugi podejmie decyzję o wizycie w placówce weterynaryjnej, do zadań lekarza należy jak najdokładniejsza ocena stanu klinicznego pacjenta.

W związku z tym, że środowisko gabinetu generuje stres, może tymczasowo wzmóc ukrywanie objawów. Dlatego pierwszym, po wywiadzie (lub w trakcie jego przeprowadzania), elementem badania klinicznego nie jest fizyczne złapanie papugi, a wnikliwa i dokładna obserwacja (4). Zdaniem autorów bardzo ważne jest uprzedzenie właściciela, aby nie wyciągał samodzielnie swojej papugi, co jest często pierwszą obserwowaną czynnością po wejściu do gabinetu. Choć badanie kliniczne papugi może być wykonane polubownie, z pacjentem na wolnostojącej żerdzi – wówczas przeniesienie papugi na dłoni właściciela nie jest błędem – to decyzja ta musi zostać podjęta przez lekarza weterynarii. Natychmiastowe wyjęcie papugi przez właściciela często znacznie dezorganizuje pracę. Poza tym większość opiekunów nie wie, jak prawidłowo chwycić pacjenta i robi to w sposób potęgujący ryzyko powikłań. Ponadto papugi potrafią być pamiętliwe, a niewłaściwe wyciąganie papugi w gabinecie może skutkować pogorszeniem relacji z opiekunem. Po zakończonej wizycie warto dokładnie omówić sposób, w jaki właściciel powinien trzymać swoją papu...