Zakażenia bakteriami wieloopornymi – metody leczenia

Rifampicyna

Rifampicyna jest antybiotykiem stosowanym od dawna, głównie w leczeniu zakażeń bakterią Rhodococcus equi u koni, na który jednak większość szczepów MRSA i MRSP w dalszym ciągu wykazuje wrażliwość.

Jego bakteriobójcze działanie polega na blokowaniu bakteryjnej polimerazy RNA. Dzięki swojej lipofilności, bardzo dobrej absorpcji i dystrybucji w tkankach oraz zdolności penetracji ściany komórkowej rifampicyna może być stosowana również przeciwko patogenom wewnątrzkomórkowym takim jak mykobakterie bądź wspomniany już Rhodococcus equi.

Zalecane dawkowanie w leczeniu zakażeń Staphylococcus pseudintermedius to 5 mg/kg raz dziennie przez 10 dni, dopuszczalne są również wyższe dawki, do maks. 10 mg/kg, lecz wówczas dawkę należy rozdzielić na dwa razy dziennie.

Ponieważ stosowanie samej rifampicyny prowadzi w wyniku mutacji do wytworzenia się lekooporności, w medycynie ludzkiej łączy się ją z innym antybiotykiem. Należałoby to uwzględnić również w weterynarii, nawet jeżeli oporność pojawia się raczej po długotrwałym leczeniu.

Ze względu na nieprzyjemny smak antybiotyk ten przyjmowany jest niechętnie. Do działań niepożądanych u psów należą często (w ok. 20% przypadków) podwyższone enzymy wątrobowe, a także silnie pomarańczowe zabarwienie twardówki i moczu, o czym właściciel zwierzęcia powinien zostać wcześniej poinformowany.

Doksycyklina i tetracykliny

Niekiedy szczepy MRSA i MRSP wykazują wrażliwość na doksycyklinę i tetracykliny. W takim przypadku doksycyklinę stosuje się doustnie w dawce 5 mg/kg dwa razy dziennie. Działania niepożądane leku, takie jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe czy zaburzenia czynności wątroby, obserwuje się bardzo rzadko. Doksycyklina nie powoduje także częstego w przypadku tetracyklin przebarwienia zębów. Również pokarm zawierający wapń nie ma wpływu na wchłanianie leku.

Ponieważ substancją czynną stosowanych preparatów jest doksycyklina w postaci chlorowodorku, tabletka, która utknie w przełyku, może powodować ...