Ciągły rozwój jest wpisany w nasz zawód – rozmowa z lek. wet. Pauliną Szczepaniak

Jakie nietypowe umiejętności są potrzebne i istotne u dermatologa zwierzęcego?

Myślę, że podstawową i zapewne najważniejszą cechą dermatologa, jak i każdego innego lekarza, jest umiejętność rozmowy z właścicielem zwierzęcia, który do nas trafia. Właściciel musi zdać sobie sprawę z problemu, z jakim musi się zmierzyć wspólnie  ze swoim pupilem. Choroby dermatologiczne to najczęściej choroby przewlekłe, nawracające, frustrujące, zarówno dla zwierzęcia, jak i właściciela. Dlatego tak ważna jest rozmowa, uważam, że zaufanie lekarzowi to połowa sukcesu, ponieważ daje to nam – lekarzom możliwość szerokiej diagnostyki, co pozwala na postawienie trafnej diagnozy.

Jakie inne dolegliwości dermatologiczne, poza mastocytomą, spędzają Pani sen z powiek?

Myślę, że jest to każda inna choroba, którą trudno diagnozować, a także ci pacjenci, którzy nie reagują zadowalająco na leczenie. Jest to zawsze wyzwanie, ale myślę, że to jest jeden z tych powodów, dla których wybrałam właśnie ten zawód. Możemy diagnozować i z powodzeniem leczyć pacjentów, także tych bardzo wymagających.

Z jakimi chorobami najczęściej ma Pani do czynienia w swojej codziennej praktyce lekarskiej? Z czym najczęściej zwierzęta „przychodzą” do dermatologa?

Statystycznie rzecz biorąc, najczęściej trafiają do nas zwierzęta z objawami atopii i/lub alergii pokarmowej. Takich pacjentów widzimy najczęściej.

Jak ocenia Pani świadomość właścicieli, jeśli mówimy o dermatologii zwierząt?

Świadomość właścicieli jest coraz większa, ale wciąż trafiają do nas pacjenci, którzy nigdy nie mieli wykonanych badań krwi czy badania USG, mimo sędziwego wieku. Pacjenci dermatologiczni zazwyczaj są leczeni przewlekle, zatem ich właściciele zwykle mają większą wiedzę od właścicieli innych zwierząt. Natomiast nie jest to regułą.

Z jakimi problemami spotykają się młodzi dermatolodzy na rynku pracy? Czy łatwo zachować work-life balance, czy raczej młodzi lekarze weterynarii odczuwają nacisk na pracowanie cora...