W weterynarii nie ma jednej drogi na szczyt – wywiadu udzieliła Ima Sghir #vetstudentka #IVSA #UPWr

Każdy ma takie dziedziny, które wywołują u niego niesłabnący entuzjazm. Opowiedz nam coś więcej o swoich pasjach weterynaryjnych?

W weterynarii najbardziej lubię to, że można rozwijać się na wielu płaszczyznach, bo wszystko się ze sobą ostatecznie łączy. Moją największą miłością są zwierzęta dzikie i nieudomowione oraz egzotyczne. Od zawsze miałam słabość do dzikich kotów, a po wolontariacie w Fokarium w Helu zakochałam się w fokach i morskich ssakach. Żałuję, że tak niewiele mówi się o nich w trakcie studiów. Bardzo lubię też tematy związane z One Health – łączenie ze sobą zależności między zwierzętami, człowiekiem i środowiskiem przypomina czasami rozwiązywanie zagadek. Współpraca lekarzy weterynarii oraz lekarzy medycyny ludzkiej jest bardzo ważna, a moja obecna praca w SCOH pokazuje, że niestety w wielu częściach świata nie działa ona tak jak powinna. Interesuje mnie też onkologia weterynaryjna i mam nadzieję, że będę miała okazję rozwinąć się również w tej dziedzinie.

Patrząc na swoje dotychczasowe doświadczenia. W czym chciałabyś się w przyszłości specjalizować?

Kiedyś bardzo stresowałam się tym, że nie potrafię jeszcze określić w czym chciałabym się specjalizować. Teraz uważam, że to jest właśnie wspaniałe w weterynarii – nie ma jednej drogi i jeżeli jest się wystarczająco zdeterminowanym można realizować się w kilku swoich pasjach. Przynajmniej teraz jestem takiego zdania, zweryfikuję to po skończeniu studiów i mam nadzieję, że będę miała rację. Wiem na pewno, że chcę cały czas działać w kwestiach dobrostanu i pracować ze zwierzętami nieudomowionymi.

Jakie aspekty pracy ze zwierzętami lubisz najbardziej, a które są dla Ciebie najtrudniejsze?

Jeśli chodzi o pracę ze zwierzętami, to najbardziej lubię różnorodność. Zwłaszcza jeśli chodzi o zwierzęta egzotyczne, bo nigdy nie wiadomo jakiego pacjenta się spotka i każdy kolejny przypadek jest inny. Z jednej strony może to być trochę stresujące, ale dla mnie jest motywujące i sprawia, że cały czas mi się chce. Najtrudniejsza jest eutanazja i bardzo dużo osób również tak uważa. To ogromne obciążenie psychiczne i myślę, że nigdy do końca nie będę w stanie tego przepracować.

Weterynaria jest kobietą! Obecnie sporo mówi się o sile kobiet w weterynarii. Czy czujesz, jak ogromny potencjał drzemie w Tobie i Twoich koleżankach?

Obecny Zarząd IVSA Wrocław tworzą same dziewczyny, więc jesteśmy świetnym tego dowodem. Bardzo lubię pracować w tym zespole i jestem pod ogromnym wrażeniem pasji, zaangażowania i siły z jaką działają moje koleżanki. Mam wrażenie, że cały czas jesteśmy w ruchu, cały czas coś robimy i planujemy, a przy tym wszystkim okazujemy sobie ogromne wsparcie i motywujemy się nawzajem. Wiem, że po otrzymaniu dyplomów będziemy cały czas pokazywać, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Jakie pasje towarzyszą Ci poza murami uczelni?

Bardzo lubię otaczać się naturą, dlatego jeśli tylko mam okazję, chętnie uciekam w góry. Muszę przyznać, że przez studia i inne obowiązki trochę zaniedbałam tę pasję, ale sprawia mi ona dużo radości i pomaga się wyciszyć. Bardzo lubię też czytać książki o himalaizmie, zwłaszcza o polskiej złotej erze i zimowej eksploracji ośmiotysięczników.

Realizacji jakich marzeń i planów możemy Ci już dziś życzyć?

Jako Exchange Officer chciałabym, żeby wymiany wróciły do normalnego trybu, a IVSA mogła działać w pełni stacjonarnie. Jeśli chodzi o prywatne plany, to zachowam je dla siebie.

Rozmawiała: Monika Mańka