Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego stawu kolanowego u psów Cz. I – Najpopularniejsze techniki operacyjne

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego (doczaszkowego) – ligamentum cruciatum craniale – stawu kolanowego u psów jest coraz częstszym przypadkiem ortopedycznym spotykanym w naszych gabinetach (ryc. 1, 2).

Diagnozowanie i dalsze postępowanie z takimi przypadkami jest coraz bardziej frustrujące dla lekarzy weterynarii. Dotyczy różnych ras psów (także mieszańców) o różnej wielkości, ale większy problem terapeutyczny stanowią osobniki o dużej masie ciała, takie jak: labradory, rottweilery, mastify, akita inu, bernardyny, nowofundlandy i inne. Z chorobą mamy do czynienia u psów obu płci i w różnym wieku, ale także spotykamy się z tymi przypadkami u kotów.

Od pierwszej połowy XX wieku rozpoczęto analizy medyczne omawianego problemu. Całe lata poświęcono więc doświadczeniom klinicznym, badaniom naukowym i opracowaniu różnych procedur do postępowania z uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego. Ciągle jednak nie znaleziono jednoznacznie optymalnego rozwiązania.

Czy dzisiaj mamy więcej tego typu przypadków? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć. Ale na pewno ulega znacznej poprawie jakość badań diagnostycznych prowadzonych przez lekarzy weterynarii. Nie bez znaczenia jest też edukacja właścicieli zwierząt (naszych klientów) poprzez internet, programy telewizyjne, literaturę popularną, wymianę doświadczeń pomiędzy hodowcami itp. Bardziej wyedukowany klient jest osobą oczekującą od lekarza weterynarii coraz większej wiedzy, i to tej specjalistycznej.

Z uwagi na zauważalną bolesność i znaczną kulawiznę chorego stawu kolanowego właściciel dość szybko trafia do nas z oczekiwaniem na postawienie trafnej diagnozy i zaproponowanie skutecznego leczenia.

Zadaniem lekarza weterynarii, mimo wielu znaków zapytania, powinna być pełna mobilizacja do właściwej oceny aktualnego stanu pacjenta, wytłumaczenie właścicielowi przyczyny, konsekwencji choroby, sposobu jej leczenia oraz dalszego prognozowania.