Torakocenteza – diagnostyka i metoda wykonania. Cz. I

Jednym z nagłych przypadków trafiających do każdej przychodni weterynaryjnej jest pacjent z silną dusznością. Ważne są wówczas bezbłędna diagnostyka i szybkie wprowadzenie odpowiedniej procedury terapeutycznej. Zdolność do jak najszybszej lokalizacji zaburzenia będącego przyczyną niewydolności oddechowej jest priorytetowa w leczeniu stanów nagłych układu oddechowego.

Ważne jest zebranie szybkiego i dokładnego wywiadu z opiekunami zwierzęcia, począwszy od sytuacji, w której pojawiła się duszność, i wykluczenie ewentualnego urazu. Należy także uzyskać informacje dotyczące wcześniejszego samopoczucia zwierzęcia i występowanie objawów dodatkowych. Koniecznie trzeba wziąć pod uwagę historię chorób pacjenta, jak przewlekła niewydolność nerek, wątroby, niewydolność serca i występowanie nowotworów. Warto też wykluczyć możliwość spożycia przez zwierzę trutki zawierającej pochodne kumaryn.

Przy silnej duszności w diagnostyce różnicowej należy uwzględnić: płyn w jamie opłucnej, odmę opłucną, obrzęk płuc, przepuklinę przepony, ciężką anemię, zapalenie płuc, nowotwór, ciało obce w górnych drogach oddechowych, zwłóknienie płuc i astmę u kotów.

Gdy przyczyną duszności jest gromadzenie się płynu lub powietrza w jamie opłucnej, najlepszą metodą terapeutyczną jest wykonanie torakocentezy. Polega ona na punkcji klatki piersiowej i usunięciu występującego w niej płynu bądź powietrza. Nie jest tylko procedurą leczniczą, ma też swoje zastosowanie diagnostyczne. Jej wykonanie pozwala na pobranie płynu znajdującego się w jamie opłucnej, szczegółowe jego zbadanie i dzięki temu wprowadzenie ukierunkowanej terapii.

W badaniu klinicznym można zauważyć również przyspieszenie oddechów i pojawienie się oddechów paradoksalnych, wówczas unoszeniu klatki piersiowej towarzyszą skurcz i silna praca mięśni tłoczni brzusznej. Objawy te wynikają z utrudnionego rozprężania płuc podczas wdechu. Mała pojemność oddechowa jest wyrównywana przez zwiększenie częstości oddechów, często więc od...