Syndrom przerostu bakteryjnego skóry u psów

Leczenie

Celem leczenia jest ograniczenie liczebności populacji bakterii kolonizujących skórę oraz błony śluzowe. Jeszcze do niedawna zalecano terapię doustną. Antybiotykami z wyboru były cefaleksyna w dawce 20-30 mg/kg masy ciała 2 x dziennie lub amoksycylina z kwasem klawulanowym w dawce 25 mg/kg masy ciała 2 x dziennie, podawane przez 3 kolejne tygodnie (w tym min. tydzień lub dwa po ustąpieniu zmian). Po wyleczeniu u psów, u których często występowały nawroty, zalecano pulsacyjną antybiotykoterapię w celu utrzymania remisji. Polegała ona na podawaniu cefaleksyny weekendowo (w sobotę i niedzielę) lub pulsami przez jeden tydzień w miesiącu. Obecnie wycofano się z tego postępowania ze względu na coraz częstsze występowanie zjawiska oporności bakteryjnej. Ponadto udowodniono, że właściwie prowadzona, intensywna terapia miejscowa ma taką samą skuteczność jak doustna antybiotykoterapia (1). Z tego względu pierwszym krokiem w przypadku rozpoznania syndromu przerostu bakteryjnego powinna być terapia miejscowa przy użyciu szamponów, oprysków oraz pianek (4). Kąpiele należy wykonywać 2-3 x w tygodniu, natomiast pianki lub opryski stosować codziennie pomiędzy kąpielami. Do kąpieli należy używać letniej wody, ze względu na to, że zimna i gorąca mają zdolność stymulacji receptorów świądu. Aby zintensyfikować efekt przeciwbakteryjny szamponu, należy zalecić kąpiel wstępną w szamponie pielęgnacyjnym w celu usunięcia z powierzchni skóry i sierści zalegającego łoju oraz zanieczyszczeń. Po spłukaniu szamponu pielęgnacyjnego należy użyć właściwego szamponu leczniczego o działaniu przeciwbakteryjnym oraz przeciwłojotokowym. Kluczowy jest również czas kontaktu substancji czynnych ze skórą, który powinien wynosić ok. 5-10 minut, a jeśli to możliwe, nawet 15 minut (2). Po tym czasie należy obficie spłukać szampon.

Najczęściej stosowane substancje czynne o działaniu przeciwbakteryjnym to: chlorheksydyna w stężeniu 2-4% (3), mikonazol, nadtlenek benzoilu (6), mleczan etylu, ...