Zwichnięcie stawu skroniowo-żuchwowego u kotów

Podsumowanie

Każde zwichnięcie SSŻ grozi powikłaniami prowadzącymi do prawdziwego lub rzekomego zesztywnienia stawu, co w efekcie ogranicza lub uniemożliwia ruchomość szczęk. Dlatego po redukcji zwichnięcia kot powinien podlegać systematycznym kontrolom klinicznym, a we wczesnym okresie pooperacyjnym należy stosować leki przeciwzapalne podawane ogólnie przez kilka tygodni po urazie. W sytuacji gdy dochodzi do ograniczenia ruchomości w stawie, można również podawać leki sterydowe przeciwzapalne bezpośrednio w okolice chorego stawu (lub stawów). W przypadku złamania wyrostka dziobiastego lub niemożności domknięcia jamy ustnej możliwe jest przeprowadzenie resekcji wyrostków. Skrócenie ich długości umożliwi poruszanie się żuchwy w obszarze, który został uprzednio wypełniony obrzękłymi tkankami i wysiękiem. Podobnie jak przy innych zwichnięciach tego stawu, pozostawienie go bez dalszej osłony przeciwzapalnej może grozić przewlekłym stanem zapalnym i zesztywnieniem. Inną niekorzystną konsekwencją zwichnięcia stawu jest nawrotowe zablokowanie szczęki w pozycji otwartej, wynikające z rozluźnienia spojenia, torebek stawowych i wydostawania się wyrostków dziobiastych nawykowo poza łuki jarzmowe. Po szerszym rozwarciu szczęk (np. w trakcie miauczenia lub ziewania) dochodzi do niemożności ponownego zwarcia szczęki i żuchwy. Tego rodzaju problem leczy się chirurgicznie, usuwając fragment łuku jarzmowego albo wyrostek dziobiasty, albo stosując kombinację obu metod.