Leczenie zapaleń prostaty – podejście kliniczne

Prostata jest jedynym dodatkowym gruczołem płciowym psa, jej wydzielina stanowi pierwszą i trzecią frakcję ejakulatu. U niekastrowanych psów jest produkowana w sposób ciągły i wydzielana do cewki moczowej, skąd przesuwa się do pęcherza lub wydostaje na zewnątrz przez ujście zewnętrzne cewki (1).

W krajach takich jak Polska, gdzie większość psów nie jest poddawana kastracji, łagodny przerost prostaty (BPH) jest najczęstszą chorobą tego gruczołu – występuje (często bezobjawowo) u 80% psów powyżej 5. roku życia (1). Obecność BPH oraz innych zmian w tkance gruczołu, takich jak: torbiele, metaplazja płaskonabłonkowa oraz nowotwory, predysponuje zwierzę do rozwoju zakażeń i zapaleń prostaty. Czynnikami predysponującymi są także: zwiększenie liczby bakterii w sterczowej części cewki moczowej, upośledzenie mechanizmów odporności miejscowej oraz choroby układu moczowego (2).

Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą wstępującą, chociaż opisano także zakażenia drogą hematogenną oraz infekcje rozprzestrzeniające się z jąder, najądrzy oraz jamy otrzewnej (2). Czynnikiem etiologicznym jest zwykle prawidłowa mikroflora cewki moczowej, najczęściej izolowanymi mikroorganizmami są: Escherichia coli (70%), Staphylococcus spp., Klebsiella spp., Proteus mirabilis, Mycoplasma canis, Pseudomonas aeruginosa, Enterobacter spp., Streptococcus spp., Pasteurella spp. oraz Hemophilus spp. (1). Zakażenia bakteriami beztlenowymi występują rzadko. W około 70% przypadków infekcję wywołuje tylko jeden mikroorganizm (2).

Bariera krew – prostata

Obecność bariery krew – prostata oraz specyficzne środowisko tkanki gruczołowej ograniczają zdolność penetracji oraz aktywność wielu leków. Antybiotyki o dobrej penetracji do gruczołu krokowego cechuje wysoka rozpuszczalność w tłuszczach, pKa, która pozwala na dyfuzję leku w postaci niezjonizowanej poprzez błonę lipidową, a także niski stopień wiązania z białkami krwi (2). Wysoka rozpuszczalność w tłuszczach cechuje chloramfenikol, trimetoprym...