Terapia manualna psów. Cz. 2 − wybrane techniki pracy z powięzią

Twórca osteopatii, Andrew Taylor Still, w 1899 r. napisał o powięzi: „spina każdy mięsień, żyłę, nerw i wszystkie organy ciała. Jest to niemalże sieć nerwów, komórek i rurek, które biegną z niej i do niej; jest przecinana i wypełniania przez, bez wątpienia, miliony ośrodków nerwowych i włókien, wydzielając i wydalając płyny tak życiodajne, jak niszczące. Żyjemy dzięki jej pracy, a kiedy ulega uszkodzeniu, kurczymy się lub puchniemy i umieramy” (1).

120 lat temu odkryto najważniejszą tkankę w organizmie każdego człowieka i zwierzęcia − powięź. A potem na niemal 100 lat o niej zapomniano… Obecnie powięź jako organ spajający ciało znów jest w centrum uwagi fizjoterapeutów − dzięki pracy z nią terapeuta jest w stanie oddziaływać na niemal wszystkie tkanki i organy. W związku z tym wciąż rozwijają się rozmaite techniki manualne opierające się na oddziaływaniu na powięź. W artykule przedstawimy te, które są obecnie szeroko stosowane w fizjoterapii zwierząt.

Wiele dolegliwości bólowych i wynikających z nich dysfunkcji może wynikać z zaburzeń w układzie powięziowym. Zaburzenia te mogą być wynikiem urazu, operacji chirurgicznych, przeciążeń, a także, zwłaszcza u ludzi, zaburzeń emocjonalnych i stresu. Bardzo często zaburzenia powięziowe są pomijane ze względu na problemy związane z możliwościami ich zbadania. Nie są wykrywane w: RTG, MRI, CT czy też USG, nie można więc też ich zmierzyć. W świecie panującej powszechnie Evidence Based Medicine, czyli medycyny opartej na faktach, jest to niewątpliwie poważny szkopuł.

Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe (myofasical release)

Pod tą nazwą kryje się zbiór różnych technik wpływających na stan powięzi, a przez nią na grupy mięśniowe. Klasycznie jednak mianem...