Problemy związane z leczeniem babeszjozy psów w świetle obserwacji własnych

Babeszjoza jest transmisyjną chorobą przenoszoną przez kleszcze. Jej czynnikiem etiologicznym są wewnątrzerytrocytarne pierwotniaki należące do rodzaju Babesia, rodziny Babesidae, rzędu Piroplasmida, typu Apicomplexa (20).

Istota choroby

Wśród pierwotniaków Babesia izolowanych od psów wyróżnia się dwie grupy. Pierwsza obejmuje tzw. duże piroplazmy (large Babesia), do których należy Babesia canis o wielkości około 4-5 µm, drugą z kolei stanowią małe pierwotniaki Babesia gibsoni o wymiarach około 1-2 µm (5). W Polsce główną przyczyną babeszjozy psów jest Babesia canis.

Pierwotniaki po wniknięciu do organizmu żywiciela atakują krwinki czerwone, w obrębie których ulegają podziałom bezpłciowym. Następstwem inwazji jest rozwój niedokrwistości hemolitycznej, czego konsekwencjami są: niedotlenienie tkanek i narządów, rozwój kwasicy metabolicznej i niewydolności wielonarządowej (1).

Obraz kliniczny choroby u psów jest bardzo zróżnicowany. Przebieg babeszjozy może być: nadostry, ostry, przewlekły lub subkliniczny. U chorych osobników najczęściej notuje się: gorączkę, bladość błon śluzowych w następstwie rozwoju niedokrwistości, żółtaczkę, zmianę zabarwienia moczu, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, niewydolność oddechową, niekiedy zaburzenia w poruszaniu się czy objawy neurologiczne (1, 24).

Leczenie babeszjozy

Leczenie pacjentów chorych na babeszjozę przebiega dwuetapowo. Pierwszym celem terapii jest eliminacja pasożytów z organizmu chorego osobnika, natomiast drugim – zapewnienie lub przywrócenie prawidłowej funkcji układów i narządów oraz terapia niedokrwistości. Skuteczność leczenia babeszjozy jest uzależniona od prawidłowego rozpoznania choroby oraz szybkiego podania odpowiednich chemioterapeutyków.