Pokastracyjne nietrzymanie moczu u suk

Nietrzymanie moczu definiuje się jako mimowolne oddawanie moczu prowadzące do częściowego lub całkowitego opróżniania pęcherza moczowego. Pojęcie to różni się od częstomoczu, utrudnionego oddawania moczu (dysurii), bolesnej mikcji (strangurii), a także od zwiększonej objętości oddawanego moczu (poliurii).

Typowe, pokastracyjne nietrzymanie moczu objawia się mikcją w miejscach, w których psy najczęściej śpią. Dolegliwość ta jest obserwowana u od 3% do 20% suk po zabiegu gonadektomii i pojawia się w okresie od 3 miesięcy po zabiegu, a nawet do 10 lat później (u 75% suk pojawia się w pierwszych trzech latach). Do zaburzeń fizjologicznych procesów dochodzi na poziomie zarówno gromadzenia, jak i przemieszczania się moczu przez kolejne odcinki układu moczowego (4).

Jednostka ta niekiedy zniechęca właścicieli psów do wykonania zabiegu kastracji. Ważne, aby bliżej przyjrzeć się temu problemowi, szczególnie w aspekcie sprzecznych opinii mówiących o potencjalnie negatywnym wpływie gonadektomii lub wieku wykonania takiego zabiegu na ryzyko występowania pokastracyjnego nietrzymania moczu.

Etiologia

Przyczyna pokastracyjnego nietrzymania moczu (USMI – urinary sphincter mechanism incompetence) jest bardzo złożona i nadal słabo poznana. Do najważniejszych czynników sprzyjających występowaniu tego zaburzenia należą: przeprowadzony zabieg owariorektomii lub owariohisterektomii, rasa psa, masa ciała, a także stopień otłuszczenia(4).

Według danych piśmiennictwa u suk po zabiegu kastracji wzrasta ośmiokrotnie ryzyko wystąpienia nietrzymania moczu (UI – urinary incontinence) (7). U suk niekastrowanych tego typu zaburzenie występuje niezwykle rzadko (0,2-2,1%) (7). Po zabiegu owariohisterektomii cewka moczowa staje się nieco krótsza, szyjka pęcherza moczowego położona jest bardziej doogonowo, a napięcie zwieracza cewki wyraźnie maleje, natomiast ciśnienie na pęcherz zwiększa się, gdy suka leży, co może stanowić przyczynę mimowolnych mikcji. Analizując wiele badań na ...