Patologia cyfrowa w medycynie weterynaryjnej

Podsumowanie

Patologia cyfrowa jest dynamicznie rozwijającą się dyscypliną, która ma potencjał znacznie zwiększyć dostępność patologii ludzkiej i weterynaryjnej na świecie. Jak w przypadku każdej nowej technologii, jej adaptacja wymaga czasu i zależy nie tylko od jej zalet oraz przewagi nad dotychczasowymi metodami, ale również, a może nawet przede wszystkim, od akceptacji w środowisku patologów.

Początek patologii cyfrowej datuje się na koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Na początku polegała ona na przesyłaniu obrazu wideo preparatów oglądanych pod mikroskopem do miejsc trudno dostępnych geograficznie (tzw. telepatologia), jak na przykład północna część Norwegii (2). Aktualnie za digitalizację preparatów mikroskopowych odpowiedzialne są coraz nowocześniejsze i szybsze skanery cyfrowe.

Kamieniem milowym ludzkiej patologii cyfrowej było oficjalne dopuszczenie przez FDA pierwszego systemu patologii cyfrowej w celach diagnostycznych w 2017 roku. W medycynie weterynaryjnej, z uwagi na brak tego typu restrykcyjnych regulacji, laboratoria diagnostyczne zaadoptowały systemy patologii cyfrowej kilka lat wcześniej (2014) (8), co pozwoliło im na stworzenie zespołu patologów pracujących zdalnie i znaczne zwiększenie wydajności pracy.

Inne obszary w medycynie weterynaryjnej, które zaadoptowały rozwiązania patologii cyfrowej, to edukacja i patologia toksykologiczna.

Wiele uczelni używa preparatów cyfrowych do nauczania histologii i patologii. To daje studentom możliwość nauki własnej, bez konieczności dostępu do laboratorium histopatologicznego lub posiadania mikroskopu. Również w kształceniu specjalistów patologii weterynaryjnej preparaty cyfrowe są ogólnodostępne i wraz z rozpowszechnianiem się programów kształcenia specjalistów coraz bardziej zyskują na popularności.

W patologii toksykologicznej aktualnie patologia cyfrowa wykorzystywana jest w recenzji badań, a zastosowanie jej do pierwotnej oceny eksperymentów jest ograniczone regulacjami GLP. Niemniej jednak w dobie niedoboru patologów również środowisko toksykopatologów szuka możliwości zwiększenia wydajności pracy i nowoczesnych rozwiązań, co w niedalekiej przyszłości powinno przyczynić się do zmian regulacji walidacji systemów i szerszego rozpowszechnienia patologii cyfrowej również w tej grupie zawodowej.

Jak każda technologia, patologia cyfrowa ma swoje zalety i wady, swoich zwolenników i przeciwników. Aktualnie jedną z największych przeszkód w adopcji patologii cyfrowej, zaraz po akceptacji w środowisku zawodowym patologów, jest koszt sprzętu i infrastruktury. Zgodnie z trendami innych, nowych technologii, w miarę zwiększenia użytkowania ceny spadają, jak również zwiększa się ilość sprzętu, który można zakupić z rynku wtórnego.

Gdy bariera finansowa zniknie, szala zdecydowanie przechyli się na stronę zalet patologii cyfrowej, takich jak: możliwość pracy zdalnej i budowania międzynarodowych sieci patologów, praktycznie natychmiastowa możliwość konsultacji trudnych przypadków oraz dostęp do materiałów naukowych dla studentów, specjalistów i entuzjastów patologii weterynaryjnej z każdego miejsca na świecie wyposażonego w Internet. Jednak, dopóki to nie nastąpi, mikroskop nadal pozostaje najlepszym przyjacielem patologa.