Zmienność endoparazytofauny zwierząt mięsożernych jako przejaw oddziaływania różnych czynników zewnętrznych

Standardowe postępowanie przeciwpasożytnicze

Najbardziej powszechną endoparazytozą w świadomości właścicieli zwierząt mięsożernych i lekarzy weterynarii jest glistnica. Jest to określenie związane w z występowaniem nicieni należących do dwóch odrębnych rodzajów: Toxocara i Toxascaris. Mimo ogólnych podobieństw morfologicznych, różnią się one zasadniczo przebiegiem rozwoju w organizmie żywiciela oraz patogennością, zwłaszcza w okresie larwalnym. Szczególnie patogenne są glisty z rodzaju Toxocara, z uwagi na trachealną wędrówkę larw w okresie prepatentnym oraz dodatkowe drogi zarażenia: śródmaciczną oraz laktogenną.

Ten fakt dodatkowo wpływa na łatwość zarażenia, w wyniku którego nowo narodzone szczenięta, a w okresie laktacji kocięta, są powszechnie zarażone. Zasadniczą różnicą jest także zagrożenie inwazją larwalną człowieka i innych żywicieli paratenicznych. Toksokaroza larwalna jest powszechną, często bezobjawową inwazją człowieka dotyczącą nawet 35% populacji (29). Tylko nieliczne przypadki zarażeń przebiegają z widocznymi objawami, zwłaszcza gdy dotyczą lokalizacji ocznej lub mózgowej. Inwazja glist u zwierząt mięsożernych podlega łatwej eliminacji, już po jednorazowym zastosowaniu dostępnych antyhelmintyków.

Dotyczy to jednak wyłącznie form obecnych w przewodzie pokarmowym. Natomiast larwy tkankowe, występujące bardzo często u zwierząt po odległych w czasie zarażeniach, oraz larwy wędrujące w trakcie aktualnych zarażeń nie podlegają łatwej eliminacji (9, 19). Dlatego mimo prób odrobaczania inwazje te, zwłaszcza u zwierząt młodych, nadal występują często, a glistnica w populacji zwierząt mięsożernych, mimo widocznego spadku prewalencji, jako problem epidemiologiczny jest nadal aktualna (24, 30, 31). Stan taki ma swoje odzwierciedlenie w znacznej kontaminacji środowiska jaja...