Angiostrongyloza – nowe zagrożenie dla psów w Europie

Inwazje nicieni płucnych u zwierząt towarzyszących często są bagatelizowanym problemem. Jeszcze do niedawna stosunkowo rzadko prowadzono badania diagnostyczne pod kątem ich występowania u psów i kotów. Od kilku lat notuje się stały wzrost liczby przypadków występowania nicieni płucnych u zwierząt towarzyszących (1), konsekwencją czego jest wzrost zainteresowania tym tematem zarówno wśród lekarzy weterynarii, jak i właścicieli zwierząt. Powszechnie występującymi w Europie gatunkami nicieni płucnych u zwierząt mięsożernych są: Capillaria aerophila (syn. Eucoleus aerophilus), Crenosoma vulpis i Aelurostrongylus abstrusus. W ostatnim czasie w Europie u psów coraz częściej notuje się także inwazje Angiostrongylus vasorum (łac. Nematoda, Metastrongyloidea).

Epidemiologia

Angiostrongyloza jest chorobą wywoływaną przez nicienie Angiostrongylus vasorum (samce: 14-18 mm, samice: 18-24 mm), które u psów lokalizują się w naczyniach krwionośnych (tętnica płucna) i w prawym sercu. Pasożyt ten występuje w: Europie, Ameryce Północnej i Południowej, Azji, Afryce. Jego żywicielami są: lisy, wilki, psy, kojoty, szakale, tchórze, borsuki. Żywicielami pośrednimi nicieni są ślimaki lądowe i wodne Limax, Helix, Cepaea (ryc. 1), natomiast żywicielami paratenicznymi: żaby, gryzonie i ptaki. W organizmie gospodarza nicienie składają jaja do naczyń włosowatych w płucach. Z nich wykluwają się larwy L1, które perforują naczynia i przenikają do światła pęcherzyków. Stąd przechodzą przez oskrzela-tchawicę do krtani, skąd są odkasływane i połykane. Wraz z kałem wydostają się do środowiska.

Część larw wydostaje się do środowiska z plwociną. Ślimaki zjadają L1, które w ich organizmie osiągają w ciągu 16-21 dni stadium inwazyjne L3. Po obumarciu ślimaka L3 mogą przeżywać kilka tygodni w wilgotnym środowisku lub w wodzie. Psy zarażają się w następstwie zjedzenia żywiciela paratenicznego (żaby, myszy, ptaka) lub zjedzenia larwy L3 ze środowiska (rośliny, woda) (ryc. 2). Larwy z przewodu...