Oś sercowo-nerkowa u psów i kotów − czyli sztuka znajdowania równowagi

Serce i nerki odgrywają główną rolę w utrzymaniu równowagi płynów i elektrolitów w organizmie. Praca każdego z tych narządów zależy od płynów i one same też regulują ich ilość oraz skład. Wiadomo już od dłuższego czasu, że pogorszenie funkcji jednego narządu, na skutek przyczyn ostrych lub przewlekłych, skutkuje pogorszeniem funkcji drugiego i ma to miejsce zarówno u ludzi, jak i u zwierząt (5, 6, 11, 13). Współwystępowanie nieprawidłowości obejmuje zmiany funkcjonalne i/lub strukturalne obydwu narządów. Sytuację taką określono w medycynie ludzkiej w 2010 roku mianem „zespołu sercowo-nerkowego” (CRS, ang. cardio-renal syndrome), w którym wyodrębniono 5 typów (6, 13). W weterynarii grupa specjalistów kardiologii i nefrologii w roku 2015 wprowadziła pojęcie nieco odmienne – „zaburzenie osi sercowo-naczyniowo-nerkowej” (CvRD, ang. cardiovascular-renal axis disorders) i zaproponowała wyodrębnienie 3 podtypów CvRD u psów i kotów, w zależności od pierwotnego czynnika sprawczego (12).

Konsensus ustalony w roku 2015 sprawił, że przedstawiono definicje i klasyfikację CvRD u psów oraz kotów, a także ogólne wytyczne dotyczące postępowania diagnostycznego i terapeutycznego. Definicja traktuje CvRD jako „uszkodzenia strukturalne i/lub czynnościowe nerek i/lub układu sercowo-naczyniowego, wywołane przez toksyny lub indukowane lekami, co prowadzi do zakłócenia normalnych interakcji między tymi narządami, ze szkodą dla jednego lub obydwu”. Wyróżnione 3 podtypy to: CvRDH, CvRDK i CvRDO. Pierwszy z nich, CvRDH, odzwierciedla chorobę/dysfunkcję nerek wynikającą z pierwotnej choroby układu sercowo-naczyniowego. Drugi typ, CvRDK, to choroba/dysfunkcja układu sercowo-naczyniowego wtórna do choroby nerek. A CvRDO to współistniejące upośledzenie obydwu narządów powodowane przez „inne” procesy chorobowe, leki lub substancje toksyczne, które wpływają destrukcyjnie na obydwa układy.

Trzy wskazane typy CvRD mogą występować jako choroba stabilna (S) lub niest...