Oporność gronkowców – nowe wyzwanie terapeutyczne

Metycylinowrażliwe szczepy Staphyloccocus pseudintermedius zwykle są wrażliwe na większość antybiotyków stosowanych w medycynie weterynaryjnej (możliwa ewentualna oporność na penicylinę i amoksycylinę). Jednak w ostatnich latach obserwujemy wśród bakterii, w tym i u gronkowców występujących u zwierząt, ciągle narastającą oporność na leki. Szczepy metycylinooporne S. pseudintermedius (MRSP – methycillin-resistans Staphyloccocus pseudintermedius) po raz pierwszy zidentyfikowano fenotypowo w połowie lat 80. XX wieku. Szczepy te posiadają gen mecA, który koduje białko PBP2a wiążące zmodyfikowaną penicylinę. Białko to uniemożliwia wiązanie się antybiotyków beta-laktamowych z bakteriami. W efekcie szczepy takie wykazują oporność na penicylinę, amoksycylinę i cefalosporyny. Metycylinooporność stwierdzamy również w przypadku innych gronkowców wyhodowanych od zwierząt i są to:

metycylinooporne szczepy Staphylococcus aureus MRSA,metycylinooporne szczepy Staphylococcus schleiferi MRSS

oraz coraz częściej

metycylinooporne szczepy gronkowców koagulazo-ujemnych.

Metycylinooporne szczepy gronkowców wykazują zwykle wielooporność na inne antybiotyki i coraz częściej izoluje się szczepy oporne na kilka grup antybiotyków.

Oporność bakterii na leki przeciwbakteryjne staje się najistotniejszym problemem epidemiologicznym dzisiejszych czasów. Powszechne stosowanie substancji przeciwbakteryjnych w medycynie, weterynarii i rolnictwie przyczynia się do selekcji opornych szczepów oraz sprzyja ich rozprzestrzenianiu i utrzymywaniu się w środowisku. Wytwarzanie mechanizmów oporności oraz łatwość ich transmisji między bakteriami prowadzi do ograniczenia możliwości terapeutycznych zakażeń bakteryjnych.

Szczepy Staphyloccocus pseudintermedius mogą przenosić się z psów na ludzi i odwrotnie. Stwierdzono występowanie przejściowego nosicielstwa tego gronkowca u ludzi. Z kolei zwierzęta mogą być krótkotrwałymi lub stałymi, subklinicznymi nosicielami gronkowców, a nosicielstwo...