Nowoczesne technologie druku 3D w medycynie

Amputacja w obrębie kończyny jest działaniem radykalnym, aczkolwiek często koniecznym. Po tym zabiegu ważną kwestią jest zapewnienie jak największego komfortu życia poprzez zastosowanie różnego typu protez. Sama idea zastosowania protez była znana już w starożytności. W mumii egipskiej pochodzącej z ok. 1500 r. p.n.e. odnaleziono pierwszą ze znanych protez – protezę dużego palca (7). Znanych jest kilka podobnych znalezisk ze starożytnego Egiptu, a za najstarszą uznaje się protezę z okresu V dynastii (2750-2650 p.n.e.).

Protezy wykonywane były z drewna i skóry (8). Najstarsze źródła pisane pochodzą z kolei z Indii, gdzie w poemacie Rygweda (ok. 1500 r. p.n.e.) opisano królową-wojowniczkę Visphle, która na miejscu utraconej w boju kończyny dolnej miała żelazną protezę (8). W cywilizacji greko-rzymskiej nie ma w piśmiennictwie wielu wzmianek o protezach. Wykonanie protezy kończyny dolnej opisał Herodot z Halikarnasu. W późniejszym czasie w traktatach z zakresu medycyny, spisanych np. przez Celsusa czy Galena, nie ma mowy o protezach, pomimo że dokładnie opisano zabiegi amputacji w obrębie kończyn (4).

Wiadomo jednak, że Rzymianie używali protez, i tak na przykład rzymski generał Marcus Sergius, dowodzący podczas drugiej wojny punickiej, nosił żelazną protezę ręki (8). Za twórcę współczesnej idei protezowania uznaje się francuskiego chirurga wojskowego Ambrożego Paré’a. Wniósł on wiele do medycyny, m.in. powrót do podwiązywania naczyń krwionośnych, zaniechanie zaopatrywania ran wrzącym olejem na korzyść utrzymywania ich w czystości. Paré skonstruował wiele rewelacyjnych protez kończyn, które w pewnym stopniu przywracały utracone funkcje (8).

Obecnie wprowadzenie techniki druku 3D do medycyny stwarza zupełnie nowe perspektywy dla tworzenia protez, modeli anatomicznych i narzędzi medycznych. Pionierem zastosowania druku 3D w medycynie jest bez wątpienia Charles Hull, który stworzył urządzenie oparte na laserze UV i opatentował w 1984 r. aparat do „Produkc...