Nowe parametry w elektrokardiografii weterynaryjnej

Elektrokardiografia jako metoda diagnostyczna jest znana w medycynie weterynaryjnej od 1913 roku (12). Jednak mimo 200 lat stosowania elektrokardiografii jako narzędzia diagnostycznego wciąż jest to metoda dynamicznie rozwijająca się. W ostatnich latach opracowano wiele parametrów, obliczanych zarówno z zapisu spoczynkowego, jak i 24-godzinnego zapisu EKG metodą Holtera, które mogą być przydatne w postawieniu rozpoznania lub określeniu rokowania u danego pacjenta. 

Dyspersja załamka P 

Dyspersja załamka P (Pd) jest definiowana jako różnica między najdłuższym i najkrótszym czasem trwania załamka P, odczytywanym w różnych odprowadzeniach elektrokardiogramu (zarówno kończynowych, jak i przedsercowych). Czas trwania załamka P i jego dyspersja odzwierciedlają właściwości elektrofizjologiczne mięśnia przedsionków. Za ich pośrednictwem rejestrowane są zaburzenia przewodzenia śród- i międzyprzedsionkowego oraz niehomogenne rozchodzenie się pobudzeń z węzła zatokowego. Ponieważ aktywność elektryczna mięśnia sercowego, obrazowana na elektrokardiogramie, jest ściśle powiązana z przewodnictwem w określonych obszarach przedsionków, to regionalne zaburzenia w depolaryzacji mogą powodować różnorodność czasu trwania załamków P w obrębie różnych odprowadzeń EKG (ryc. 1, s. 72). 

Nie jest jednoznacznie ustalone, czy na międzyodprowadzeniowe różnice w czasie trwania załamka P ma wpływ jedynie niejednorodność przewodnictwa w obrębie przedsionków (efekt lokalny), czy także różna projekcja pojedynczego wektora depolaryzacji w obrębie różnych odprowadzeń elektrokardiogramu (fenomen projekcji). Najbardziej rozległa kliniczna ocena dyspersji załamka P dotyczyła jej wartości prognostycznej w migotaniu przedsionków (AF) u ludzi.

Obecnie uważa się, że za jej pośrednictwem można wyodrębnić pacjentów bez widocznych chorób serca, ale o większym ryzyku wystąpienia AF. Jednak zanim dany parametr zostanie wykorzystany do określania rokowania u zwierząt, niezbędne je...