Nosówka psów – sukces profilaktyki potencjalnym zagrożeniem dla diagnostyki - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Nosówka psów – sukces profilaktyki potencjalnym zagrożeniem dla diagnostyki

Nosówka psów (łac. febris catarrhalis infectosa canum) to ogólnoustrojowa zaraźliwa choroba zakaźna przebiegająca z objawami ze strony układu oddechowego, pokarmowego, nerwowego oraz mogąca powodować również objawy dermatologiczne. Została opisana po raz pierwszy w 1746 roku w rejonie dzisiejszego Ekwadoru (1). Obecnie występuje na całym świecie, wśród wielu gatunków zwierząt. W Polsce dzięki powszechnym szczepieniom szczeniąt i psów dorosłych przeciwko chorobom zakaźnym częstotliwość występowania przypadków nosówki znacznie zmalała. Niewątpliwie odpowiada za to zjawisko odporności zbiorowej, inaczej nazywanej odpornością stadną. Ten rodzaj odporności jest osłabiany w wyniku zaniechania przez właścicieli profilaktyki przeciwzakaźnej ich zwierząt, co skutkuje pojawianiem się w populacji zwierząt wrażliwych na zakażenie i umożliwia rozprzestrzenienie się choroby.

Etiologia

Czynnikiem etiologicznym nosówki jest wirus nosówki psów (ang. canine distemper virus – CDV) należący do rodzaju Morbillivirus z rodziny Paramyxoviridae. Jest on spokrewniony między innymi z wirusem odry ludzi, wirusem księgosuszu bydła i wirusem pomoru małych przeżuwaczy. CDV to otoczkowy wirus o średnicy nukleokapsydu 150-300 nm. Jego materiał genetyczny stanowi RNA. Posiada on proteiny otoczki takie jak białko fuzyjne F odpowiedzialne za fuzję transbłonową, białko M biorące udział w replikacji wirusa i hemaglutyninę H odpowiadającą za specyficzność wobec gospodarza i łączenie się z receptorami na powierzchni komórki w pierwszej fazie infekcji. Ze względu na zmienność białka H szczepy wirusa zostały podzielone na osiem grup różniących się zjadliwością i powinowactwem do narządów wewnętrznych: Azja – 1, Azja – 2, Ameryka – 1, Ameryka – 2, Europa – 1, Europa – 2, Europa – 3 i Afryka Południowa. Za najbardziej konserwatywne białko CDV uznaje się nukleoproteinę, która jest często wykorzystywana jako marker diagnostyczny w badaniach laboratoryjnych (2).

Ze względu na obecność otoczki wir...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
zaloguj się zarejestruj się

Znajdź swoją kategorię

2814 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy