Lęk lokomocyjny i choroba lokomocyjna u psów i kotów

W przypadku obu omawianych zaburzeń dochodzi do pobudzenia układu wegetatywnego, jednak w przebiegu choroby lokomocyjnej objawy ograniczają się do nudności, ślinienia się i wymiotów. Choroba lokomocyjna często występuje u szczeniąt (szacuje się, że u ok. 15% populacji) i kociąt, ale u części zwierząt problem ten z czasem zanika pod warunkiem odpowiedniego postępowania. Niestety wiele zwierząt rozwija lęk lokomocyjny i nawet jeśli nie odczuwa już nudności z powodu choroby lokomocyjnej, przyczyną wymiotów jest strach.

W wywoływaniu wymiotów podczas podróży zawsze jednak uczestniczy układ przedsionkowy, bez względu na ich przyczynę. Eksperymentalne uszkodzenie pracy tego narządu uniemożliwiało wywołanie choroby lokomocyjnej (3). Różnice w występowaniu objawów w chorobie lokomocyjnej i lęku lokomocyjnym przedstawiono w tab. 2.

Tab. 2. Różnice w występowaniu objawów pomiędzy chorobą a lękiem lokomocyjnym. Znak „−” oznacza: objaw nie występuje; „+” – objaw słabo nasilony, „++” – objaw bardzo nasilony

Stan emocjonalny zwierzęcia oceniamy na podstawie fizjologicznych i behawioralnych przejawów emocji (tab. 3).

Tab. 3. Zestawienie fizjologicznych i behawioralnych przejawów strachu

W przebiegu lęku lokomocyjnego w trakcie jazdy najczęściej można zaobserwować następujące objawy: ziajanie, rozszerzenie źrenic, wokalizację (piszczenie, skamlenie, miauczenie, szczekanie), niepokój ruchowy (koty często chcą się wydostać z transportera, psy natomiast stoją, drepczą lub próbują przedostać się do opiekuna), ślinienie się i wymioty (12).

W skrajnych przypadkach może dochodzić do oddawania kału i moczu oraz opróżniania zatok okołoodbytowych. Przed podróżą zwierzę często ucieka i ukrywa się przed opiekunem. Wszystkie te objawy są bardzo uciążliwe dla pozostałych użytkowników poj...