Leiszmanioza i dirofilarioza – egzotyczne choroby skóry?

Tab. 1. Najczęściej diagnozowane objawy kliniczne w przypadku leiszmaniozy psów

Leiszmanioza bardzo rzadko rozpoznawana jest u kotów, opisano tylko kilka przypadków choroby (5). Postać skórna charakteryzuje się obecnością licznych guzków podskórnych, ulegających często owrzodzeniom. Zmiany są podobne do tych występujących u psów. Najczęściej zlokalizowane są w obrębie głowy (małżowiny uszne, powieki, wargi oraz nos). Opisano również uogólnioną postać obejmującą zmiany w szpiku kostnym, śledzionie, wątrobie oraz – podobnie jak u psów – przy kłębuszkowym zapaleniu nerek (1).

Diagnostyka różnicowa obejmuje między innymi: demodekozę, dermatofitozę oraz głębokie grzybice, sebaceus adenitis, endokrynopatie, pęcherzycę oraz inne choroby o podłożu immunologicznym, ropowice.

Rozpoznanie

Diagnostyka opiera się na dokładnym zebraniu wywiadu lekarskiego, objawach klinicznych oraz wykonaniu badań histopatologicznych lub immunologicznych. Istnieją różne metody rozpoznania leiszmaniozy. Cytologia (metodą biopsji aspiracyjnej) z węzła chłonnego lub szpiku kostnego może uwidocznić amastygoty występujące wolno lub w makrofagach. Amastygoty wykazać może również badanie histopatologiczne z preparatami barwionymi metodą Giemzy. Wiarygodne badania immunologiczne obejmują: pośredni test immunofluorescencyjny, test ELISA oraz badanie immunohistochemiczne wycinka skóry (7). Zdarza się jednak u psów fałszywie dodatnie wysokie miano przeciwciał przeciwko Leishmania.

Wykonywane jest również wykrywanie DNA pasożyta za pomocą metody PCR. Laboratoria dostępne w Polsce oferują badanie metodą RT-PCR wykrywające DNA pasożyta z bioptatów tkanek, jak i wymazu z nosa, jak również badanie IF wykrywające przeciwciała przeciwko Leishmania. Problem w rozpoznaniu leiszmaniozy wynika z serokonwersji, która może wystąpić na kilka miesięcy po zarażeniu oraz w przypadku leiszmaniozy utajonej lub subklinicznej, gdzie wynik badań serologicznych będzie ujemny, badanie hodowlane będzie jednak ...