Leiszmanioza i dirofilarioza – egzotyczne choroby skóry?

W związku z faktem, że zwierzęta często podróżują ze swoimi właścicielami, również na wakacje w obszary o cieplejszym klimacie, lekarze weterynarii coraz częściej mają do czynienia z chorobami, które nie występują w Polsce. Takie „zawleczone” choroby mogą zostać pominięte w diagnostyce różnicowej przy przeprowadzeniu niedokładnego wywiadu. Stwarza to niestety możliwość nierozpoznania choroby lub rozpoznania jej zbyt późno. W dermatologii weterynaryjnej najważniejszymi chorobami „egzotycznymi” wydają się leiszmanioza skórna oraz dirofilarioza podskórna. Oczywiście istnieje szereg chorób, które również mogą być „pamiątką z wakacji”, takie jak: anaplazmoza, babeszjoza czy zarażenie riketsjami, ale autorzy skupią się wyłącznie na chorobach dających objawy dermatologiczne.

Leiszmanioza

Leiszmanioza wywoływana jest przez zarażenie pierwotniakiem z rodzaju Leishmania, w Europie głównie Leishmania infantum (poza: L. braziliensis, L. tropicana, L. donovani, L. tropica). Jest to wiciowiec atakujący komórki jednojądrzaste. Warunkiem zarażenia jest obecność przenosiciela pierwotniaka – wektora, którym są gatunki krwiopijnych muchówek (mucha piaskowa). Za zarażenie w Europie odpowiedzialne są dwa główne gatunki muchówek z rodzaju Phlebotomus (P. ariasi oraz P. perniciosus). Owady najbardziej aktywne są po zmroku przy minimalnej temperaturze 18-22°C. Choroba diagnozowana jest na całym świecie, obszarami endemicznymi są: Azja, Afryka, południe Europy oraz Ameryka Łacińska. Poza tymi obszarami choroba stwierdzana jest u zwierząt, które podróżowały do tych miejsc lub zostały stamtąd sprowadzone.

Leiszmanioza psów występuje w formie trzewnej oraz skórnej. Okres rozwoju objawów klinicznych wynosi zwykle kilka miesięcy, ale mogą się one pojawić po kilku latach.

Leishmania występuje w formie promastigota oraz amastigota. Promastigota to forma pozakomórkowa mająca wić. Amastigota znajdowana w obrębie wakuoli makrofagów (skóra, śledziona, wątroba oraz szpik kostny) nie m...