Leczenie farmakologiczne idiopatycznej padaczki u psów i kotów Nowe perspektywy leczenia padaczki lekoopornej. Część II

W pierwszej części artykułu (WWP 1-2/2018) przedstawiono leczenie padaczki idiopatycznej za pomocą fenobarbitalu oraz soli bromu u psów i kotów. Wymienione leki są najczęściej wybierane przez lekarzy praktyków. W tej części artykułu opisane zostaną nowe możliwości terapii padaczki z uwzględnieniem jej lekoopornej postaci.

Imepitoina

W przypadku konieczności odstawienia fenobarbitalu i soli bromu ze względu na działania niepożądane lub niepowodzenie terapii należy rozważyć podanie pacjentowi imepitoiny, która może być stosowana również jako lek pierwszego rzutu. Mechanizm działania leku polega na zwiększaniu hamowania neuronalnego w kanale chlorkowym receptora GABA-A. Na działanie przeciwdrgawkowe może wpływać także słabe działanie hamujące na czynność kanałów wapniowych (13).

Przed wdrożeniem leczenia należy omówić z właścicielem wszystkie zalety oraz wady terapii. Głównym plusem w przypadku imepitoiny jest przede wszystkim brak wpływu na enzymy mikrosomalne wątroby, co przekłada się na niskie ryzyko hepatotoksyczności. Nie obserwuje się także u pacjentów rozwoju zjawiska tolerancji na lek (13, 14). Imepitoina i jej metabolity są w większości wydalane z kałem, dlatego niewydolność nerek nie wpływa na akumulację leku w organizmie (13). Niestety, koszty leczenia, w porównaniu z tradycyjną terapią, są znacząco wyższe, szczególnie u dużych psów.

W badaniach wykazano także nieco niższą skuteczność imepitoiny w porównaniu z fenobarbitalem u psów. W ciągu 12-tygodniowego badania odsetek psów, u których nie występowały uogólnione napady, wyniósł 47% (30 psów) w grupie otrzymujacej imepitoinę oraz 58% (51 psów) w grupie otrzymującej fenobarbital (18). Natomiast istnieją przesłanki, że imepitoina wykazuje wysoką skuteczność w kontrolowaniu d...