Hemodializa u psów i kotów

Potem kolejne cykle wykonywane są co kilka dni. Po ustaleniu ilości objętości krwi należy dobrać odpowiednią szybkość przepływu krwi i czas trwania sesji. Pamiętajmy, że krótkie zabiegi o szybkim przepływie krwi mogą powodować gwałtowne zmiany w stężeniu azotu mocznikowego w surowicy i predysponować do wstrząsu. U pacjentów z azotemią zaleca się planowanie dłuższych sesji dializy o wolniejszym przepływie. Trzeba jednak uważać na pacjentów z ciężką azotemią, ponieważ wolny przepływ może spowodować powstanie zakrzepów.

Przy hemodializie bardzo ważne są skład i temperatura dializatu.

Typowe płyny zawierają różne elektrolity, a ich skład można dostosować do potrzeb pacjenta. Przykładowo niska koncentracja węglowodanów jest wskazana u pacjentów z ciężką mocznicą. Niekiedy do dializatu można podawać inne składniki, np. etanol – przy zatruciu glikolem etylenowym. Temperaturę dializatu reguluje dializator. Ma wpływ na stabilność hemodynamiczną pacjenta; wyższa może powodować rozszerzenie naczyń krwionośnych i niedociśnienie, niższa – wzrost ciśnienia.

W czasie hemodializy rutynowo stosuje się koagulanty, zwykle heparynę. Dawkowanie polega na podaniu bolusa (10-50 jednostek na kg m.c.) 5 minut przed rozpoczęciem sesji, następnie na podawaniu w ciągłym wlewie kroplowym z szybkością 10-15 jednostek na kg m.c./godz. Zamiennikiem heparyny jest cytrynian.

Przyczyny tworzenia się zakrzepów dzielimy na: krwiozależne (powolny przepływ lub jego częste przerywanie, wysoki poziom hematokrytu oraz wykonywanie transfuzji podczas zabiegu), cyrkulacyjnozależne (obecność powietrza w dializatorze) i antykoagulacyjnozależne (zbyt niska dawka heparyny, zbyt wczesne przerwanie jej podawania w ciągłym wlewie kroplowym).

Niekiedy w trakcie zabiegu występują objawy niepożądane, nudności i wymioty. Powikłaniami hemodializy mogą być: hipotonia, zakażenia ogólnoustrojowe, krwawienia (4). Hipotonia jest bardzo poważnym problemem klinicznym. Doprowadza do zmniejszenia objętości ...