Giardioza u psów i kotów: patogeneza − powikłania − frustracje. Cz. II

Wstęp

Pierwszą część artykułu poświęcono omówieniu patogenezy giardiozy, a w szczególności mechanizmowi rozwoju biegunki oraz czynnikom wpływającym na wystąpienie objawów klinicznych u zarażonych żywicieli. Choroba ta, jak podano już w pierwszej części artykułu, spowodowana jest inwazją pierwotniaków z rodzaju Giardia, spośród których u psów i kotów, podobnie jak u ludzi, zarażenia powoduje złożony z kilku grup genetycznych gatunek Giardia intestinalis, uznawanych przez niektórych autorów jako odrębne gatunki, m.in. takie jak: G. duodenalis (grupa A), G. enterica (grupa B), G. canis (grupy C i D) czy G. cati (grupa F). Pasożyt ten u zarażonych żywicieli powoduje biegunkę oraz może prowadzić do rozwoju powikłań zarówno jelitowych, jak i pozajelitowych, które omówiono w poniższym opracowaniu (1-3).

Powikłania inwazji

Nieustępujące pomimo leczenia lub nawracające objawy inwazji mogą wynikać z lekooporności pasożyta, ponownego zarażenia lub też powikłań inwazji (2). Powikłania te można podzielić na dwie grupy: powikłania jelitowe (ryc. 1) i pozajelitowe (ryc. 2). Rozwijające się po przechorowaniu giardiozy komplikacje zostały opisane u ludzi oraz niektóre z nich u zwierząt laboratoryjnych, nie jest natomiast jasne, czy wszystkie te powikłania występują również u psów i kotów.

Jelitowe powikłania inwazji

Powikłania jelitowe objawiają się nieustępującą lub nawracającą pomimo leczenia przeciwpasożytniczego biegunką, co w konsekwencji może wpływać zarówno na relacje między lekarzem weterynarii, jak i właścicielem zwierzęcia oraz na relacje między lecznicą weterynaryjną a laboratorium weterynaryjnym. Nawracająca lub nieustępująca biegunka, w zależności od powikłania, które rozwinie się na skutek inwazji, może utrzymywać się od kilku tygodni do nawet kilku lat (2, 3). Dotychczas stwierdzane jelitowe powikłania inwazji wymieniono w tab. 1.

Alergie pokarmowe

U ludzi zarażenie G. intestinalis zwiększa ryzyko rozwoju alergii poka...