Giardioza u psów i kotów: patogeneza − powikłania − frustracje. Cz. I

Giardioza, określana czasem w literaturze jako „gorączka bobrów”
(ang. beaver fever), jest pasożytniczą chorobą spowodowaną inwazją
pierwotniaków z rodzaju Giardia. U ludzi i zwierząt domowych inwazję powoduje gatunek Giardia intestinalis (syn. Giardia lamblia, Giardia duodenalis). Natomiast inne gatunki, takie jak G. muris, G. agilis, G. ardae, G. psittaci i G. microti,
występują u innych kręgowców lądowych (1). W cyklu życiowym tych
pierwotniaków występują dwa główne stadia rozwojowe: cysty i trofozoity.
Trofozoity są stadium pasożytniczym zasiedlającym jelito cienkie
żywiciela. W procesie ekscystacji uwalniane są z cyst dwa niedojrzałe
trofozoity, które następnie ulegają spłaszczeniu, a na ich powierzchni
przylegającej do enterocytów formuje się dysk adhezyjny. Stadium
to posiada dwa jądra komórkowe, cztery pary wici, dzięki którym pasożyt
może się poruszać, natomiast na obwodzie komórki znajdują się pęcherzyki
brzeżne biorące udział w wydzielaniu, wydalaniu i odżywianiu pasożyta
drogą endocytozy. Pod wpływem działania żółci oraz równoczesnego wzrostu
pH stymulowany jest proces formowania cysty, nazywany incystacją.
Na powierzchni trofozoitów dochodzi do nagromadzenia pęcherzyków,
z których uwalniane są białka i glikoproteiny tworzące ścianę cysty.
Cysty są wydalanym do środowiska zewnętrznego stadium przetrwalnikowym
pasożyta. Mają owalny kształt, posiadają cztery jądra komórkowe, a w ich
wnętrzu znajduje się stadium rozwojowe nazywane ekscyzoitem, z którego
powstają dwa potomne trofozoity. Cysty pasożyta są równocześnie stadium
inwazyjnym, które zdolne jest do zarażenia żywiciela bezpośrednio
po wydaleniu do środowiska zewnętrznego, w którym zachowują inwazyjność
przez kilka tygodni. Wrażliwe są na: działanie promieni UV, mroże...