Dysplazja zastawki dwudzielnej – opis przypadku

Dysplazja zastawki dwudzielnej jest wrodzoną chorobą serca występującą u psów i kotów. Zmiany związane z chorobą mogą obejmować zbyt krótkie lub zbyt długie struny ścięgniste, pogrubiałe lub podzielone płatki zastawki, częściowe zrośnięcie płatków, zniekształcenie mięśni brodawkowatych, bezpośrednie zrośnięcie płatka zastawki z mięśniami brodawkowatymi, skrócenie lub wydłużenie (1, 3, 10) płatków zastawki oraz nadmierne rozszerzenie pierścienia włóknistego zastawki (1, 4, 7, 13). Występuje również postać dysplazji zastawki dwudzielnej z jej zwężeniem, jednak taka wada jest najczęściej omawiana osobno ze względu na nieco inny przebieg patofizjologiczny. Niekiedy występują inne współistniejące wady, np. podzastawkowe zwężenie aorty (4).

Choroba występuje stosunkowo często u kotów (1). Została opisana u kotów perskich, burmańskich i mieszańców (6). Występuje głównie u psów ras dużych, takich jak: bulteriery, nowofundlandy, labradory, golden retrievery, owczarki niemieckie, dalmatyńczyki, dogi niemieckie, mastify, rotweilery (4, 6). Ujawnia się najczęściej w pierwszym roku życia.

Patofizjologia

Patomechanizm choroby jest bardzo podobny do zmian występujących przy zwyrodnieniowej chorobie zastawek u starszych psów. Zmiany aparatu zastawkowego prowadzą do niedomykalności zastawki mitralnej. W efekcie pojawia się zwrotny strumień krwi z lewej komory powodujący przeciążenie objętościowe lewego przedsionka prowadzące do jego powiększenia. W miarę upływu czasu dochodzi również do objętościowego przeciążenia i przerostu odśrodkowego lewej komory (4, 6, 13). Wynika to z nieefektywnego przepływu krwi przez zastawkę mitralną, przez co coraz mniej krwi trafia z komory do aorty.

To powoduje uruchomienie mechanizmów kompensacyjnych mających za zadanie utrzymać wydolność mięśnia sercowego na odpowiednim poziomie. Mowa tu o zwiększeniu aktywności układu nerwowego współczulnego oraz uruchomieniu układu renina – angiotensyna – aldosteron. Po pewnym czasie zdolność kom...