Dysplazja stawu łokciowego w aspekcie choroby wyrostka dziobiastego przyśrodkowego. Dlaczego warto wykonywać artroskopię? Cz. I

Dysplazja stawów łokciowych jest chorobą spowodowaną zaburzeniami wzrostu kości budujących staw łokciowy. Istnieje wiele teorii dotyczących dokładnej przyczyny choroby. Wymienia się m.in.: wady wzrostu chrząstki, uraz, czynniki genetyczne, nadmierny wysiłek, dietę itd. Najbardziej prawdopodobne jest to, że wiele z tych czynników, predysponujących do wystąpienia dysplazji stawów łokciowych, występuje u danego osobnika jednocześnie. Kombinacja owych czynników prowadzi do zaburzeń wzrostu kości przedramienia pomiędzy stawem łokciowym i stawem nadgarstka.

Gdy kość promieniowa rośnie wolniej od kości łokciowej, dochodzi do zwiększonego naprężenia na wyrostku dziobiastym przyśrodkowym. Nadmierne naprężenie na wyrostku dziobiastym przyśrodkowym może prowadzić do jego pękania lub nawet do odłamania jego wierzchołka albo części wcięcia promieniowego. Jego konsekwencją jest uszkodzenie całego przedziału przyśrodkowego stawu łokciowego. Rzadziej dochodzi do odwrotnej sytuacji, gdzie kość łokciowa rośnie zbyt wolno. Wówczas obserwuje się zwiększone parcie kości promieniowej na kość ramienną, a to w konsekwencji zwiększa naprężenie na wyrostku łokciowym dodatkowym i może skutkować jego nieprzyrośnięciem (1, 2).

Klasyczna triada chorób wchodzących w skład dysplazji łokci obejmuje: chorobę przyśrodkowego wyrostka dziobiastego (MCD – medial coronoid disease), osteochondrozę (OC) lub oddzielającą martwicę chrzęstnokostną (OCD – osteochondrosis dissecans) bloczka kłykcia kości ramiennej oraz nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy (UAP – ununited anconeal process). Dodatkowo należy wymienić inkongruencję stawu łokciowego (1-3). Poszczególne choroby mogą występować jednocześnie w tym samym stawie (3, 4).

Analiza podłoża histomorfometrycznego, biomechanicznego i genetycznego pokazuje, że należy rozważać rozwój tej złożonej choroby w każdy...