Śledziona psów i kotów w badaniu ultrasonograficznym

Badanie ultrasonograficzne należy do badań obrazowych wykonywanych w pierwszej kolejności w przypadku dolegliwości ze strony jamy brzusznej. Ocena śledziony powinna być częścią każdego rutynowego badania jamy brzusznej, zwłaszcza w przypadku powiększonego obrysu powłok brzusznych, bolesności jamy brzusznej, wyczuwalnych palpacyjnie guzów śródbrzusza, wyczuwalnie powiększonej śledziony, chorób hematologicznych, po urazie oraz u zwierząt z objawami utraty krwi.

Śledziona jest narządem szczególnie podatnym na uszkodzenia mechaniczne, co często wiąże się z natychmiastowym krwawieniem do jamy otrzewnowej. Ultrasonografia jest najszybszą i najpewniejszą metodą, która pozwala na rozpoznanie krwawego wylewu w jamie brzusznej.

Technika badania i prawidłowy obraz śledziony

Pacjenta przygotowuje się tak samo, jak do ogólnego badania USG jamy brzusznej. W celu zmniejszenia ilości gazu w przewodzie pokarmowym, który silnie odbija ultradźwięki, pacjent powinien zostać przegłodzony przez 6-12 godzin. Po usunięciu okrywy włosowej z badanego obszaru należy przemyć go spirytusem i pokryć żelem do ultrasonografii, który zapewnia dobry kontakt głowicy ze skórą pacjenta. Przy podejrzeniu znacznego powiększenia śledziony warto wystrzyc sierść z dużego obszaru skóry.

Badanie przeprowadza się w ułożeniu na prawym boku lub na grzbiecie zwierzęcia (1). Badając w takim ułożeniu, można uwidocznić całą śledzionę, która rozciąga się wzdłuż lewej ściany jamy brzusznej. W tym podłużnym narządzie wyróżnia się 3 części – głowę, trzon i ogon – które wzajemnie przechodzą w siebie bez wyraźnej granicy (ryc. 1-3). Głowa zagina się i przebiega w kierunku dogrzbietowo-przyśrodkowym. Położona jest doogonowo względem dna żołądka, z którym jest połączona za pomocą więzadła żołądkowo-śledzionowego.

Do jej badania można wykorzystać dostęp z 11. lub 12. przestrzeni międzyżebrowej po lewej stronie, choć najczęściej udaje się ją uwidocznić od brzuszno-bocznej lewej strony jamy brzusznej (ry...