Nadnercza w badaniu ultrasonograficznym psów i kotów

Rozwój współczesnych metod obrazowania poszerzył możliwości uwidaczniania niewielkich struktur znajdujących się w jamie brzusznej, w tym również nadnerczy. Największą czułością w wykrywaniu zmian tych gruczołów odznaczają się tomografia komputerowa (TK) oraz rezonans magnetyczny (MRI). Obie techniki obrazowe pozwalają na uwidocznienie zarówno prawidłowych, jak i zmienionych nadnerczy. Są rutynowo wykorzystywane w medycynie człowieka, a na ich podstawie określany jest prawdopodobny charakter zmiany.

Badanie MRI jest z reguły badaniem drugiego rzutu w diagnostyce chorób nadnerczy. Jest mniej inwazyjne i pozwala na dodatkową ocenę w sytuacjach, gdy badanie TK z kontrastem nie daje jednoznacznej odpowiedzi, czy zmiana ogniskowa ma charakter łagodny, czy złośliwy. Jedną z technik wykorzystywanych w diagnostyce różnicowej guzów nadnerczy jest technika przesunięcia chemicznego w MRI (1). W medycynie weterynaryjnej TK i MRI są dostępne w większych ośrodkach klinicznych, ale należą do metod bardzo kosztownych i wymagają znieczulenia ogólnego pacjenta.

W prywatnych praktykach weterynaryjnych zdecydowanie bardziej powszechne zastosowanie mają badania radiologiczne i ultrasonograficzne.

Radiografia nie pozwala na dokładną diagnostykę nadnerczy (2). Dopiero przy znacznym powiększeniu nadnerczy dochodzi do ich uwidocznienia na radiogramach. U psów i kotów badanie radiograficzne jest wskazane, kiedy zmiany wytwórcze nadnerczy są dużych rozmiarów lub występują ogniska zwapnień w gruczołach. Na zdjęciach RTG można również ukazać powiększoną wątrobę oraz kalcynozę (odkładanie się soli wapnia w skórze), które mogą występować przy nadczynności nadnerczy (2). Do obrazowania nadnerczy zdecydowanie bardziej nadaje się badanie ultrasonograficzne.

Dzięki tej metodzie można ocenić nie tylko wielkość, kształt i położenie gruczołów, ale również ich wewnętrzną strukturę. USG umożliwia wstępne zróżnicowanie, czy nadczynność kory nadnerczy jest pochodzenia przysadkowego, czy n...