Diagnostyka ultrasonograficzna wielotorbielowatości nerek u kotów – opis przypadku

Wielotorbielowatość nerek u kotów (PKD – polycystic kidney disease) jest jest chorobą dziedziczoną w sposób autosomalny dominujący (1, 2, 5, 6, 7). W przebiegu PKD w nerkach dochodzi do powstawania licznych torbieli, które powodują zaburzenie struktury wewnętrznej nerek oraz ich funkcjonalności (7, 8, 9, 10). Choroba ta dotyka najczęściej koty rasy perskiej, jak również koty rasy egzotycznej, brytyjskie krótkowłose, ragdoll oraz himalajskie (1, 2, 3 ,4). Przebieg choroby w początkowym jej okresie często bywa bezobjawowy.

Ze względu na postępujący jej charakter skutkujący uszkodzeniem miąższu nerek, a tym samym ich funkcjonalności, objawy kliniczne zwykle pojawiają się u kotów starszych, średnio ok. 7. roku życia (1, 2, 7) i związane są z niewydolnością nerek. Do najczęściej występujących objawów klinicznych zaliczyć można: poliurię, krwiomocz, brak apetytu, wymioty, zmiany w wynikach badań biochemicznych krwi; głównie wzrost poziomu mocznika i kreatyniny. Pozostałe objawy są nietypowe i mogą występować również przy wielu innych jednostkach chorobowych. Należą do nich: apatia, spadek masy ciała, anoreksja, wymioty, biegunka, nadciśnienie, owrzodzenie jamy ustnej (5, 7).

Badanie ultrasonograficznie umożliwia uwidocznienie zmian w strukturze wewnętrznej nerek między innymi torbieli, już w pierwszych miesiącach życia kota (1, 2, 7). W dotychczasowych badaniach nie wykazano zmian w częstotliwości występowania PKD w zależności od płci (1, 7).