Diagnostyka zakażenia Giardia duodenalis u psów i kotów

Giardia duodenalis to pierwotniak należący do wiciowców. Jego miejscem pasożytowania jest jelito cienkie wielu gatunków zwierząt oraz ludzi. W jelitach pasożyty te umiejscawiają się na powierzchni komórek nabłonkowych. W literaturze opisane są również przypadki ich bytowania w drogach żółciowych, pęcherzyku żółciowym oraz przewodzie wyprowadzającym trzustki.

Jak wspomniano, G. duodenalis występuje u wielu gatunków i zakażenie nim opisane zostało między innymi u gryzoni, psów, kotów, świń, przeżuwaczy oraz u człowieka. Należy pamiętać, że zwykle u każdego gatunku zakażenie powodowane jest przez inny genotyp pasożyta. Genotypy te, określane inaczej grupami Mayrhofera, oznaczane są literami od A do G. Niektóre genotypy mogą występować u kilku gatunków, przez co możliwe są zakażenia międzygatunkowe. Inwazja może przenosić się nawet z człowieka na psa czy kota lub odwrotnie. Szczegółowe predyspozycje psów, kotów oraz ludzi do genotypów przedstawiono w tab. 1.

Tab. 1. Genotypy G. duodenalis u psów, kotów i ludzi

Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową poprzez spożycie zainfekowanej wody lub pokarmu. Infekcja może przebiegać bezobjawowo lub powodować występowanie przewlekłej, nawracającej biegunki o ciastowatej konsystencji, z domieszką dużej ilości śluzu. Dodatkowo obserwuje się: brak łaknienia, wymioty, utratę masy ciała. Chorobie często towarzyszy senność, szczególnie u pacjentów z obniżoną odpornością oraz u młodych zwierząt (szczenięta/kocięta), u których doszło dodatkowo do zakażenia innymi czynnikami patogennymi.

Diagnostyka

Badanie parazytologiczne kału

Najprostszą metodą diagnostyki zakażenia G. duodenalis jest badanie parazytologiczne kału metodą flotacji oraz sedymentacji. Do badania zalecane jest dostarczenie trzech próbek kału pobieranych co drugi dzień (czyli próbka zbiorcza). Zarówno w metodzie flotacji, jak i sedymentacji preparaty podbarwia się płynem Lugola i szuka w nich cyst lub trofozoitów pierwotniaka.

W 2015 r. w laboratorium L...