Diagnostyka ultrasonograficzna tarczycy u psów i kotów

Badanie ultrasonograficzne tarczycy jest podstawową metoda diagnostyczną służącą do oceny morfologicznej narządu w przypadku podejrzenia choroby. Metoda ta umożliwia ocenę położenia narządu, jej wielkości, struktury miąższu, obecności zmian ogniskowych i okolicznych struktur tkankowych.

Technika badania

Gruczoł tarczowy położony jest doogonowo od krtani po stronie dobrzusznej tchawicy i graniczy bocznie z tętnicami szyjnymi wspólnymi. Dobrzusznie od narządu widoczne są mięśnie: mostkowo-tarczowy, mostkowo-głowowy i mostkowo-gnykowy. W okolicy lewego płata położony jest przełyk. Przemieszczona tkanka ektopowa gruczołu tarczowego może znajdować się w tylnym obszarze szyi, w okolicy wpustu do klatki piersiowej, a nawet w przednim śródpiersiu.

Badanie gruczołu tarczowego należy wykonywać głowicami liniowymi o częstotliwości powyżej 10 MHz. Ma to związek z jego płytkim położeniem względem skóry. Zwierzę należy ułożyć w pozycji bocznej, grzbietowej lub stojącej z maksymalnie wyprostowaną szyją ku górze (1, 6).

Prawidłowy obraz ultrasonograficzny

Gruczoł tarczowy ma jednorodny wygląd o wyraźnych brzegach i wrzecinowatym kształcie w projekcji podłużnej, a trójkątnym w projekcji poprzecznej (ryc. 1).

Płaty narządu są symetryczne względem siebie, a struktura miąższu jest jednorodna, drobnoziarnista, o echogeniczności wyższej niż echostruktura otaczających mięśni. Torebka tarczycy ma obraz hiperechogenicznej linii otaczającej płaty.

Wielkość narządu jest zależna od wielkości zwierzęcia i u psów wynosi 25-30 mm (długość) x 4-5 mm (szerokość) x 6 mm (grubość), zaś u kotów analogicznie 20 mm x 2mm x 3 mm (1, 5).

Choroby tarczycy u psów

U psów najczęstszymi chorobami tarczycy są pierwotna niedoczynność tarczycy i nowotwory.

Pierwotna niedoczynność tarczycy u psów w 95% ma podłoże immunologiczne i wynika z limfocytarnego zapalenia lub idiopatycznego zaniku tarczycy. Wtórna, nabyta niedoczynność tarczycy występuje rzadko i jest konsekwencją niedob...