Zastosowanie mezoterapii w łysieniu sezonowym boków

Łysienie sezonowe, czyli dysplazja mieszków włosowych zależna od sezonu, jest schorzeniem o nie do końca poznanej etiologii. Przypuszcza się, że swój wpływ ma na nią długość dnia świetlnego, a co za tym idzie – wahania stężenia melatoniny, prolaktyny i brak równowagi między tymi hormonami. U niektórych zwierząt łysienie pojawia się kilka razy w życiu i nie nawraca. U innych zaś pojawia się regularnie o określonej porze roku.

Włos może odrastać po wielu miesiącach, jednak za każdym razem zakres łysienia jest większy, a odrastający włos matowy i przerzedzony. Wyróżnia się rasy predysponowane do zachorowania, przez co nie można wykluczyć podłoża genetycznego. Rasami predysponowanymi są: boksery, buldogi angielskie, sznaucery, pinczery małpie, gryfony Korthalsa, terriery tybetańskie oraz airedale terriery. Predylekcje płciowe nie występują.

Schorzenie przejawia się dobrze odgraniczonymi wyłysieniami, których kształt jest porównywany do kształtu kontynentów. Zawsze obejmują boki ciała oraz odcinek lędźwiowo-krzyżowy. Nie towarzyszy im świąd lub występuje w niewielkim stopniu. Wyłysienia przeważnie są symetryczne, rzadko kiedy dotyczą tylko jednego z boków. Bezwłose obszary skóry mogą ulegać hiperpigmentacji.

W diagnostyce ważnym elementem jest wykluczenie innych chorób o podobnym przebiegu. Łysienie sezonowe często mylone jest z niedoczynnością tarczycy, przez co zaleca się wcześniejsze sprawdzanie stężeń hormonów T4 oraz TSH. Ponadto dermatolog powinien wziąć pod uwagę: powierzchowne ropne zapalenie skóry, grzybicę, nużycę, dermatozy podłoża endokrynogennego, łysienie plackowate lub miejscową reakcję polekową. W wyniku badania histopatologicznego wymienia się dysplastyczne, atroficzne, wypełnione keratyną mieszki włosowe, które przybierają kształt ośmiornicy lub zniekształconej stopy. Mieszki włosowe, gruczoły łojowe oraz ich przewody wyprowadzające mogą być wypełnione melaniną. Łysienie sezonowe ma jedynie charakter kosmetyczny.

Mezoterapia

Mezoter...