Ciężki poród u psów ras brachycefalicznych

Niepłodność powoduje straty w hodowli wszystkich gatunków zwierząt, w tym psów. Dlatego też podejmowane są działania diagnostyczne, lecznicze i biotechniczne mające na celu doprowadzenie do ciąży. Trwa ona u tego gatunku 63 ± 1 dni, licząc od owulacji, a jej zwieńczeniem jest poród. Jest to jeden z krytycznych dla reprodukcji okresów, kiedy to mogą wystąpić trudności powodujące straty wśród płodów lub noworodków. Można przyjąć, że przeciętnie uzyskuje się podczas porodu 85-90% żywych szczeniąt spośród wszystkich urodzonych. Pozostałe to te, które obumarły jeszcze podczas ciąży (mniejszość) oraz te, które straciły życie już podczas porodu lub wkrótce po nim (większość).

Ciężki poród jest jedną z głównych przyczyn strat okołonatalnych. Istotne czynniki to całkowita długość fazy wypierania płodów, a także czas potrzebny na urodzenie pojedynczego płodu (4, 7, 16). Przedłużający się poród powoduje istotny wzrost strat szczeniąt. Wiąże się to ściśle z liczebnością miotu. Im liczniejszy miot, tym dłuższy poród i większe ryzyko strat. Kolejnym czynnikiem jest wielkość rasy, która jest pozytywnie skorelowana z liczebnością miotu, co stwierdzono w badaniu psów 224 ras, gdzie średnia wielkość miotu (ogółem 5,4) wahała się od 3,5 u ras miniaturowych do 7,1 u ras olbrzymich (1). Według pewnej analizy udział płodów martwo urodzonych wzrastał wraz z typową dla rasy wielkością zwierząt od 8% w rasach miniaturowych do 26,5% w rasach olbrzymich (19).

Pomiędzy rasami występują znaczne dysproporcje występowania trudnego porodu, w tym rozwiązywanego w drodze cięcia cesarskiego.

Evans i Adams wymieniają 10 ras o największym udziale cięć cesarskich: boston terrier, buldog angielski, buldog francuski, mastif, terier szkocki, bullterier miniaturowy, wyżeł niemiecki szorstkowłosy, clumber spaniel, pekińczyk i dandie dinmont terrier. W obrębie pierwszych trzech ras odsetek cięć cesarskich przekroczył 80 (6). Charakterystyka budowy psów należących do wymienionych ras wskazuje n...