Objawy neurologiczne w chorobach odkleszczowych psów

Kleszcze to liczna grupa pasożytniczych pajęczaków należących do podgromady roztoczy, żywiąca się krwią ludzi i zwierząt. Spośród poznanych do tej pory około 900 gatunków kleszczy 77 występuje w Europie. Największe znaczenie z punktu medycyny weterynaryjnej jako wektory patogenów wywołujących choroby zwierząt mają: kleszcz pospolity (Ixodes ricinus), kleszcz łąkowy (Dermacentor reticulatus), kleszcz jeżowy (Ixodes hexagonus), kleszcz lisi (Ixodes crenulatus) oraz Ixodes rugicollis (1a), przy czym dwa pierwsze gatunki notuje się w Polsce najczęściej. Kleszcze, atakując żywiciela, mogą umiejscawiać się na całej powierzchni ciała, jednakże najchętniej wybierają nieowłosione miejsca o cienkiej, delikatnej skórze, takie jak pachy, uszy, okolica twarzy czy przestrzeń międzypalcowa.

Należy podkreślić, że w ostatnich latach znacznie wzrosła liczba infekcji ludzi i zwierząt domowych spowodowanych patogenami przenoszonymi przez kleszcze.

Przyczyny takiego stanu rzeczy należy upatrywać przede wszystkim w zmianach klimatycznych. Wykazano bowiem, że kleszcze wykazują obecnie znaczną aktywność przez cały rok, nawet podczas obecnie często występujących lekkich zim, gdy temperatura nie spada poniżej 0°C. Kolejnym czynnikiem jest, jak na ironię, coraz doskonalsze prawo dotyczące ochrony przyrody. Wzrastająca bowiem w ostatnich latach liczba zwierząt dzikich będących rezerwuarem kleszczy oraz migracja tych zwierząt na nowe tereny przyczyniają się do rozprzestrzeniania chorób, których wektorem są te pajęczaki.

Choroby odkleszczowe w zdecydowanej większości przenoszone są na ludzi i zwierzęta poprzez kontakt śliny kleszcza z krwią żywiciela podczas pobierania pokarmu przez kleszcze lub w przypadku Hepatozoon spp. poprzez przypadkowe połknięcie zarażonego kleszcza. Kleszcze są niebezpieczne głównie z powodu zdolności do przenoszenia chorobotwórczych dla ludzi i zwierząt bakterii, wirusów, pierwotniaków i nicieni.

Wśród wielu objawów szerokiej gamy chorób odkleszczowy...