Borelioza psów – choroba nie do końca poznana

Borelioza jest wielonarządową chorobą, u podłoża której leży wzmożona reakcja immunologiczna organizmu na krętki Borrelia burgdorferi sensu lato (38, 39). Bakterie te są przenoszone przez kleszcze (10, 46, 47). Pomimo opracowania licznych programów monitorowania i zapobiegania chorobie w dalszym ciągu jest ona najczęściej diagnozowaną infekcją odkleszczową u ludzi i zwierząt na półkuli północnej (33). Rocznie w Europie notowanych jest ponad 65 000 przypadków boreliozy u ludzi (20). Na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci obserwuje się zarówno zwiększającą się liczbę pacjentów z tą chorobą, jak i pojawianie się jej przypadków w rejonach uważanych dotychczas za wolne od boreliozy. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest prawdopodobnie globalne ocieplenie klimatu, efektem którego są krótkie, łagodne zimy i wcześnie nadchodzące wiosny. Nawet niewielkie wzrosty temperatury otoczenia pozwalają kleszczom zasiedlać tereny położone wyżej nad powierzchnią morza, w które wraz z pajęczakami zostaje zawleczona także borelioza (33).

Etiologia i epidemiologia

Wyróżnia się przynajmniej 51 gatunków Borrelia, spośród których: 21 zaliczanych jest do grupy B. burgdorferi sensu lato (LB), której przedstawiciele odpowiedzialni są za rozwój boreliozy z Lyme, 29 do grupy Borrelia, wywołującej nawracające gorączki, natomiast chorobotwórczość dwóch pozostałych gatunków krętków nie została ostatecznie ustalona.

Genogatunkami najczęściej wykrywanymi w organizmach europejskich kleszczy są: B. afzelii i B. garinii, a w dalszej kolejności B. burgdorferi s.s. i B. valaisiana (32). B. lusitaniae występuje ogniskowo, głównie w rejonach basenu Morza Śródziemnego (41). Chociaż wszystkie wymienione chorobotwórcze gatunki bakterii u ludzi mogą być przyczyną rumienia wędrującego, w wielu przypadkach poza tym objawem indukują rozwój odmiennych zaburzeń. W przebiegu infekcji B. burgdorferi s.s. najczęściej obserwuje się zapalenia stawów oraz objawy neurologiczne. B. garinii jest czynnikiem etiol...