Badanie seroepidemiologiczne w kierunku erlichiozy monocytarnej psów - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Badanie seroepidemiologiczne w kierunku erlichiozy monocytarnej psów

Erlichiozy są grupą chorób transmisyjnych wywoływanych przez wewnątrzkomórkowe, Gram-ujemne drobnoustroje należące do rodzaju Ehrlichia z gatunków: Ehrlichia canis, Ehrlichia ewingii i Ehrlichia chaffeensis. E. canis zakaża monocyty i jest przyczyną erlichiozy monocytarnej. E. ewingii atakuje granulocyty i jest czynnikiem etiologicznym erlichiozy granulocytarnej. Z kolei E. chaffeensis wywołuje u ludzi erlichiozę monocytarną.

Infekcje riketsjami E. canis u psów po raz pierwszy opisano w Algierii w 1935 roku (1). Podczas wojny w Wietnamie wiele z amerykańskich psów wojskowych zapadało na tajemniczą chorobę określaną mianem tropical canine pancytopenia (2), którą z czasem zaczęto określać mianem erlichiozy monocytarnej (łac. canine monocytic ehrlichiosis – CME). W latach 80. i 90. ubiegłego wieku u psów diagnozowano zakażenia patogenami blisko spokrewnionymi z E. canis, które jednak w oparciu o analizę molekularną ich genomu zakwalifikowano do rodzajów Anaplasma lub Neorickettsia (3).

Głównym wektorem riketsji są kleszcze Rhipicephalus sanguineus, aczkolwiek ich DNA wykrywano także w organizmach Ixodes ricinus (4), Haemaphysalis spp. (5) oraz Dermacentor spp. (5). Przypadki choroby notowano w: Europie, obu Amerykach, Azji i Afryce. W Europie erlichioza monocytarna jest stwierdzana najczęściej w krajach śródziemnomorskich, skąd często jest zawleczona na obszary niebędące endemicznymi dla tej jednostki. Szerzeniu się erlichiozy monocytarnej na nowe obszary jej występowania sprzyja przewlekły, subkliniczny przebieg zakażenia u psów, który postać kliniczną przyjmuje dopiero miesiące czy lata od pierwotnego kontaktu psa z czynnikiem chorobotwórczym.

Infekcja na kleszcze przenoszona jest podczas ich pasożytowania na zakażonych riketsjami psach. Rezerwuarem drobnoustrojów mogą być także lisy. W populacji kleszczy zakażenie szerzy się transstadialnie (przechodzi na kolejne stadia rozwojowe pajęczaków, tj. z larwy na nimfę i dalej na postać dorosłą) (6). Nie st...

Dostęp ograniczony.

Pełen dostęp do artykułu tylko dla zalogowanych użytkowników z wykupioną subskrypcją.
zaloguj się zarejestruj się

Znajdź swoją kategorię

2608 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy

Nasze strony wykorzystują pliki cookies. Korzystanie z naszych stron internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki dotyczących plików cookies oznacza, że zgadzacie się Państwo na umieszczenie ich w Państwa urządzeniu końcowym. Więcej szczegółów w Polityce prywatności.