Babeszjoza i borelioza – nawroty choroby

fot. istock

Wiosna i perspektywa długich wiosennych spacerów sprawiają, że za sprawą kleszczy, jako wektorów wielu patogenów, tereny rekreacyjne, a szczególnie lasy, parki czy ogrody, mogą być miejscem szczególnie niebezpiecznym dla czworonogów. Łagodne zimy oraz ciepłe i wilgotne lata sprzyjają rozprzestrzenianiu się kleszczy. Dodatnie temperatury powodują wzrost ich aktywności, która rozpoczyna się zazwyczaj na przełomie marca i kwietnia i może trwać do listopada. W praktyce klinicznej zwierząt towarzyszących problem chorób odkleszczowych, w tym babeszjozy i boreliozy, w Polsce narasta. Po przebyciu pierwotnego zarażenia mogą w różnych odstępach czasu zdarzyć się nawroty choroby.

Babeszjoza 

Babeszjoza psów jest chorobą wielonarządową o ciężkim i często śmiertelnym przebiegu. Czynnikiem etiologicznym są bytujące we krwi, liczne gatunki pierwotniaków z rodzaju Babesia (rząd Piroplasmida, typ Apicomplexa), które na podstawie budowy morfologicznej zalicza się do dwóch grup: tzw. dużych Babesia (2,5-5,0 μm), określanych mianem Babesia canis, oraz małych (1,0-2,5 μm), nazywanych Babesia gibsoni (1). Gatunkiem wywołującym babeszjozę psów w Polsce jest Babesia canis canis, a głównym wektorem jest kleszcz łąkowy Dermacentor reticulatus. Inne gatunki, takie jak B. canis reticulatus, B. canis rossi oraz B. gibsoni, przenoszone są za pośrednictwem innych wektorów i do tej pory ich występowanie nie było stwierdzane w naszym kraju. 

W Polsce ze względu na występowanie kleszcza Dermacentor reticulatus chorobę diagnozowano głównie u psów z rejonów leżących na wschód od Wisły, a szczególnie z terenów graniczących z Ukrainą czy Białorusią. Obecnie, ze względu na wzrastający zasięg jego występowania, babeszjoza stwierdzana jest z różną częstotliwością na terenie całego kraju. Coraz więcej endemicznej babeszjozy psów występuje w woj. dolnośląskim, w którym dotychczas notowano tylko pojedyncze przypadki choroby zawlekanej z innych rejonów. Na przełomie paź...