Zastosowanie hemodializy u psów

Abel wraz z kolegami na początku XX wieku po raz pierwszy przeprowadzili krążenie pozaustrojowe u zwierzęcia doświadczalnego, udowadniając, iż można w ten sposób usunąć z krwi niepożądane substancje. Od tego czasu techniki pozaustrojowego oczyszczania krwi są stale doskonalone i pozwalają na utrzymanie przy życiu pacjentów m.in. z niewydolnością nerek, wątroby oraz ciężkimi zatruciami. W latach 90. XX wieku w weterynaryjnym szpitalu klinicznym na Uniwersytecie Davis zaczęto wprowadzać hemodializę (HD) w leczeniu zwierząt towarzyszących. Obecnie coraz więcej ośrodków na całym świecie wykonuje tę procedurę.

Hemodializa jest procedurą terapeutyczną wykorzystującą zjawiska dyfuzji, ultrafiltracji oraz konwekcji w oczyszczaniu krwi po wyprowadzeniu jej z organizmu. Krew, przepływając przez dializator, kontaktuje się z błoną półprzepuszczalną, oddzielającą ją od dializatu płynącego w kierunku przeciwległym. Dyfuzja polega na przechodzeniu małych cząsteczek (<500 Da) przez błonę półprzepuszczalną z roztworu o większym stężeniu do roztworu o stężeniu mniejszym; efektywność procesu zależy od masy cząsteczkowej i ładunku substancji, gradientu stężeń, wielkości i kształtu porów oraz powierzchni błony półprzepuszczalnej. Ultrafiltracja jest przechodzeniem wody z osocza do dializatu pod wpływem ciśnienia przezbłonowego (transmembrane pressure, TMP), na które składa się dodatnie ciśnienie hydrostatyczne generowane po stronie krwi przez pompę krwi oraz podciśnienie wytwarzane po stronie dializatu przez sztuczną nerkę.

Minimalne TMP pozwalające na powstanie zjawiska ultrafiltracji jest wyższe od 25 mmHg, czyli równowartości ciśnienia onkotycznego osocza, trzymającego wodę w łożysku naczyniowym. Wielkość ultrafiltracji uzależniona jest od właściwości błony dializatora, które określane są przez stałą ultrafiltracji (KUf, liczba ml wody, która może przejść przez błonę pod ciśnieniem 1 mmHg w ciągu 1 h). Wraz z prądem wody przez błonę przechodzą rozpuszczone w niej cząs...