Diagnostyka i leczenie zwyrodnienia śluzowatego zastawki dwudzielnej u psów. Cz. IV. Stadium D

Stadium D klasyfikacji ACVIM to ostatni stopień zaawansowania choroby zwyrodnieniowej zastawki mitralnej (MMVD – myxomatous mitral valve disease) obejmujący pacjentów w terminalnej fazie przewlekłej niewydolności serca (CHF – chronic heart failure) niereagujących na leczenie wg wytycznych dla stadiów Ca i Cc. Niewydolność serca nie może być kontrolowana pomimo zoptymalizowanej terapii i stosowania leków w dawkach wyższych niż w stadium C, tj:. pimobendanu w dawce dobowej 0,5-0,6 mg/kg m.c., inhibitorów konwertazy angiotensyny, spironolaktonu (w dawce 2 mg/kg m.c.) i furosemidu w dawce powyżej 8 mg/kg m.c. (lub torasemidu w równoważnej dawce).

W przypadku współwystępujących zaburzeń rytmu niezbędna jest próba farmakologicznej kontroli odpowiedzi komór na migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation) w celu utrzymania średniej częstości rytmu < 125 bpm, zanim pacjent zostanie zakwalifikowany jako oporny na leczenie choroby serca. Z uwagi na konieczność indywidualnego podejścia do konkretnego przypadku, mnogość objawów oraz niedostateczną liczbę standaryzowanych badań naukowych zalecenia ekspertów nie są spójne. Na tym etapie korekta chirurgiczna zastawek, o ile w ogóle możliwa, wiąże się z wysoką śmiertelnością okołooperacyjną oraz skróconym czasem przeżycia (1, 2).

Podobnie jak klasa wcześniejsza, stadium D zawiera dwie podgrupy: pacjentów z ostrą, zdekompensowaną niewydolnością serca wymagających leczenia szpitalnego (stadium D1/Da – acute, hospital based) oraz psy pozostające pod kontrolą farmakologiczną po uzyskaniu względnie stabilnego stanu hemodynamicznego (stadium D2/Dc – chronic, home based).

Artykuł ten stanowi integralną część cyklu (który ukazał się w wydaniach 1-2/2020, 3/2020 oraz 4/2020 „Weterynarii w Praktyce”) – treści, które zostały poruszone w poprzednich artykułach, nie będą w nim powielane.